Ωδή στο νίντζα Σου Κου Πάι

Είναι το βλέμα βλοσυρό και το σκοτάδι σκίζει
κι από το κρύο το πολύ το αίμα του να πήζει.
Σφίγγει στα χέρια το σπαθί στο στήθος του τ'αστέρι
στην τσέπη τα μπιλάκια του χτυπούν στο κωλομέρι.

Δυο βήματα και στη σκεπή, ανέβηκε για πλάκα,
με το φεγγίτη ανοιχτό, κοιμήθηκε... το βλάκα!
Είναι το βήμα σταθερό, πόδι το πόδι πάτα
μα έλα που ο ανίδεος, δεν πρόσεξε τη γάτα.

Του αίλουρου η ιαχή τον κόσμο όλο ξυπνάει,
μα μια πατούσα στην ουρά, τόσο πια να πονάει;
Φωτιά, φωτιά! Συναγερμός! Σηκώθηκαν οι πάντες!
Κι ο νίντζα απ' το ξάφνιασμα, έκλασε από τις μπάντες...

Και ας μου το είπε ο δάσκαλος το βασικό πως είναι
πριν πας για την αποστολή καλά τη μάσκα πλύνε.
Τώρα που τον κατάλαβαν πρέπει να τους γλυτώσει
αλλιώς με το μαστίγωμα τη φάρα θα προδώσει...

Και ξάφνου βλέπει στη γωνιά το μαύρο σαμουράι
στη γλάστρα με τον ύανθο αργά να κατουράει.
Δάκτυλα πλέκουν τη λαβή, με λάμα γίνεται ένα
η σκέψη τρέχει στην Ου Λι την όμορφη παρθένα.

Λάμψη, φωτιά και δύναμη τον έλεγχο δε χάνει,
μα πίσω του η μαγείρισα πετάει το τηγάνι.
Γυρνάει όπως σφύριξε το σκεύος στον αέρα,
ξέχασα συλλογίστηκε τη φάτσα του πατέρα.

Πετάει την εξάρτυση, πετάει την κατάνα
τρέχει στο δάσος των μπαμπού με το σκατό στην κλάνα.
Με τοση αυτοσυγκέντρωση που πήδηξε τη μάντρα,
αν είχε στην εκπαίδευση ίσως γινόταν άντρα!

Εδώ τελειώνει η ωδή στο νίντζα Σου Κου Πάι
που τώρα από την πόλη σας τρέχοντας θα περνάει.
Θα ανεμίζει στη στολή το σήμα με την κότα
και μένει το περίγραμμα περνώντας απ' την πόρτα...

Για να μην ψάχνεστε, το έγραψα μόνος μου σε μια υπέρτατη στιγμή έμπνευσης σε χαρτί υγείας, προσπαθώντας να αποδείξω αυτό που είπε ο Κάφκα:
In science one tries to tell people, in such a way as to be understood by everyone, something that no one ever knew before. But in poetry, it's the exact opposite.
Μιλάμε ποίηση βγαλμένη από τη ζωή, όχι αστεία!