29 Απρ 2008

Χρόνια Πολλά

Εύχομαι σε όσους αναγνώστες γυρίσανε νωρίς από το Πάσχα ή αργήσανε να φύγουν για την Πρωτομαγιά και είναι σήμερα μπροστά στους υπολογιστές τους, χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη, καλή χώνευση, καλή Πρωτομαγιά και ότι άλλο επιθυμείτε. Οι φωτογραφίες είναι από τους δρόμους των Τρικάλων την Κυριακή το μεσημέρι, η αγαπημένη μου μέρα για να κάνω βόλτες, έχουν πάει σχεδόν όλοι στα χωριά τους και δεν κουνιέται φύλλο, τι ωραία να ήταν κάθε μέρα Πασχαλιά! Η γραμμή με την πιο σκούρα άσφαλτο είναι που καλύπτει την οπτική ίνα που διατρέχει ολόκληρη την πόλη. Όλα τα είχε η Μαριωρή...

22 Απρ 2008

Mortal Kombat

Εκ του κατά Kung Lao αγρίου ευαγγελίου το ανάγνωσμα, η παραβολή του ζορίκλα:

Τω καιρώ εκείνο ζούσε εν Θεσσαλονίκη της Μακεδονίας (της άνω κάτω) φοιτητής τις, έχων ο πτωχός εις την κατοχήν του έναν ρημαδο486δε-ιξ και έν πλέιστέισον, ουχί τα λεπτά νεότερα, αλλά το πατροπαράδοτο γκρι των προγόνων του που ενίοτε το γυρνούσε τανάσκελα ώστε να αναγιγμώσκει ευκόλως δυσκόλους δίσκους. Ο νεαρός φοιτητής είχε την ευτυχία να έχει φίλους αγαπητούς και άξιους περί των υπολογιστικών αθλοπαιδιών, οργάνωνε δε ενίοτε συναντήσεις μετά των φίλων του με σκοπόν την ευγενή άμιλα και ανάδειξη του έχοντως το ισχυρότερο πνεύμα και τον ανθεκτικότερο αντίχειρα. Όλα ήσαν καλά εώς την ημέρα που ο δαίμων του κακού, έβαλε σε πειρασμό τον νεανία και εγκατέστησε δολίως στον αγνό και αμόλυντο υπολογιστή του (ήτο αγνός, διότι ήταν αργό και το διαδύκτιο τότε και οι νεαροί προτιμούσαν τις παραδοσιακές τυπωμένες τσόντες) το δαιμονικό παίγνιον με το όνομα Θανάσιμος Μάχη, η έκδοση δε αυτού ήταν η φέρουσα τον μυστηριακό αριθμό τρία. Το παίγνιον ήτο καθαρά τεχνικό και εστηρίζετο στην άρτια γνώση των τεχνικών μονομαχίας σώμα με σώμα, αποκεφαλισμού, διαμελισμού, κάμψης, στρέψης, θλίψης, εφελκυσμού, πυρακτώσεως και καταψύξεως του αντιπάλου και τον εξεφτελισμό του μετά την τελική επικράτηση επί ταύτου με μυστικό συνδυασμό κινήσεων που προξενούσε πληθώρα διαφορετικώνμεθόδων θανάτωσεως του. Ήτο τόσο φρικαλέο, αιματηρό και αποτρόπαιον το παίγνιο ταύτο, που όπως ήτο φυσικό ο νεανίας και οι φίλοι του το λάτρεψαν πάραυτα. Οργάνωναν λοιπόν συναντήσεις στο λίγο χρόνο που τους απέμενε από την καθημερινή ενασχόληση τους με τα της σχολής, δηλαδή κιλυκείο, βιβλιοθήκη, λέσχη, Μελενίκου, παραλία, λίγο γυμναστήριο, κανένα μπαρ ή άλλο καταγώγιο... Στις συναντήσεις ταύτες ελάμβαναν σειρά ο ένας κατόπιν του άλλου και επιδίδονταν σε άγριο ξυλοδαρμό ο άλλος επί του ενός και των υπολοίπων. Τα ίδια και χειρότερα ελάμβαναν χώρα επί του πλέιστέισον με το επίσης βάρβαρον παίγνιον Τέκκεν, επίσης της τρίτης εκδόσεως ταύτου. Ο δαίμων με τα παίγνια αυτά, κατάφερε να μολύνει τας αγνάς ψυχάς των νέων και να με ποιό πονηρό τρόπο. Από τας πρώτας στιγμάς ο νεαρός της ιστορίας μας έδειξε μια ιδιαίτερη κλίση προς το άθλημα της εικονικής κλωτσοπατινάδας, ασελγώντας ασύστολα και κατ'επανάληψιν επί των αντιπάλων του, άνευ σιέλου και μετά ψιλής άμμου, εμπνέωντας στην αρχή τον θαυμασμόν και κατόπιν την οργήν και τον φθόνον των ξυλοδαρμένων. Εις μερικάς περιπτώσεις δε κατάφερναν να τον νικήσουν, τις περισσότερς φορές είναι η αλήθεια με φυσιολόγικό τρόπο, πότε χρησιμοποιώντας τεχνικόν ελλάτωμα του πληκτρολογίου του οποίου η ταυτόχρονη πίεση συγκεκριμμένου (και άχρηστου) συνδυασμού πλήκτρων ο οποίως πάγωνε τον παίκτη ωσάν στήλη άλατος στα Σόδομα και τα Γόμορα, πότε χρησιμοποιώντας την ίδια κίνηση, του ιδίου παίκτου η οποία ήτο η μοναδική αδυναμία του νέου εις το Τέκκεν (πούστη Howarang) και τέλος πότε ζαλίζωντας του τα απλά με τη μίρλά. Με ταύτα και τα έτερα, γενικα οι νίκες του νέου ήτο περισσότερες επί του συνόλου από όλλων των άλλων μαζεμένες. Μη μπορώντας να τον νικήσουν, οι αντίπαλοι του άρχισαν να αντιδρούν διαφορετικά. Χάνανε, δε βάζανε γλώσσα μέσα. "Νά, πήρες αυτόν επειδή ζορίζεσαι" ο ένας, "να, άλλαξες τα κομβία επειδή ζοριζόσουνα που κολλούσανε και σε κέρδιζα" ο άλλος, "να, μιλάς, ζορίζεσαι", "να, δε μιλάς, ζορίζεσαι", έπαιρνε το Ηowarang τον οποίο δεν τον πήγαινε, έλεγαν "Να πάλι αυτόν πήρες, δε μπορείς να κερδίσεις αλλιώς" κι ας τον είχε πάρει 19 φορές από τις 20 ο ίδιος. Μη σας είπω αδερφοί τι γινότανε αν ετύχαινε και εκέρδιζε εις εξ αυτών. Μιλούσε μέχρι την επόμενη ημέρα κι ας ήτο όπως στην γνωστή στιχομυθία ¨Πως είσαι έτσι, σε δείρανε;" με απάντηση "Και που να δεις τον άλλον". Και σας ερωτώ αδερφοί, ποιά ήταν η χαρά του νέου αυτού που κέρδιζε - δεν κέρδιζε, τα ανδρικά του χαρακτηριστικά αυξανόταν σε μέγεθος; Στην αρχή τον στεναχωρούσε και αναρωτιότανε μήπως όντως κέρδιζε με άτιμα μέσα. Μήπως αυτός δεν έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα τα οποία οι άλλοι χρησιμοποιούσαν αδιαντρόπως ίνα τον κερδίσουν με το σκεπτικό ότι αφού ο ίδιος είχε το χάρισμα να μπορεί να τους κερδίζει έτσι κι αλλιώς, είχε ηθική υποχρέωση να μην τα χρησιμοποιεί. Και το έκανε για κάποιο καιρό και έφαγε το ξύλο της αρκούδος. Τρίχες της αρκούδας δηλαδή, απλώς μίκρηνε η διαφορά αλλά ένα αρgoodάκι το έφαγε. Θα περίμενε κανείς ότι με τη θυσία του αυτή ένιωσε καλύτερα. Αντ' αυτού όμως όταν άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και να υπερηφανεύονται οι πελάτες του για το πόσο ικανοί, άξιοι και σωστοί είναι, ένιωσε μέγιστος αυνανίας. Ανέβηκε λοιπόν με το κόκκινο άλογο του να διαλογιστεί σε μια σπηλιά στο Σέιχ Σου, όπου από σύμπτωση ψάχνωντας την τουαλέττα, βρήκε τον μέγιστο γκουρού, το νόθο γιό του Ρέιντεν και της Βροχοπούλου, του θεού του κεραυνού, του σεξ και του καράτε, αλυσοδεμένο σε ένα μπιντέ φιλκεράμ-τζόνσον για να μη μπορεί να κάνει κακό στο εαυτό του και τον Τσακ Νόρις με τα φονικα του χτυπήματα. Ο δάσκαλος αναγνωρίζοντας στο βλέμμα του τι του έτρωγε τα σωθικά, του μίλησε με φωνή βαθιά και πρόστυχη και του είπε τα εξής λόγια: "Παιδί μου, θα σου αποκαλύψω δύο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον το ζόρι είναι στο μάτι αυτού που ψάχνει να το βρει και στα αυτιά αυτών που είναι πρόθυμοι να τον πιστέψουν. Η αλήθεια είναι ότι τα λένε αυτά γιατί ζορίζονται και ο μόνος τρόπος να μειώσουν την αξία του νικητή είναι να ερμηνεύουν τους κανόνες όπως τους βολεύει, να ξεχνούν όταν χρησιμοποιούν γκρίζα μέσα για κερδίζουν, να γκριζάρουν τις καθαρές σου νίκες και να μαυρίζουν τις γκρίζες. Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία, δεν υπάρχει αθανασία παρα μόνο για τους νικήτες. Κέρδισε εσύ και άσε τους άλλους να φωνάζουν, εκτός του ότι γίνονται καραγκιόζηδες, ο δικός τους ο λαιμός θα κλείσει". "Και η δεύτερη αλήθεια δάσκαλε;". "Ότι όσο και να τον τινάξεις, η τελευταία σταγόνα θα πέσει στο βρακί σου", είπε και ένα μπιλάκι κύλησε από την κωλοτσέπη του, έπεσε στο πάτωμα όπου ανατινάχτηκε με βρόντο αφήνοντας ένα σύννεφο καπνού που μύριζε έντονα φασόλια, μέσα στο οποίο χάθηκε ο γκουρού.

THE END

Τα παραπάνω είναι απ' τη ζωή βγαλμένα, εκτός από τη σκηνή στην τουαλέτα - προφανώς! Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα καταστάσεις και την αθλητική επικαιρότητα είναι (είναι;) εντελώς συμπτωματική. Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου αντίπαλο, ξέρει αυτός ποιός είναι!

18 Απρ 2008

O Βαρώνος

Έστειλα την παρακάτω χαζομάρα που μου ήρθε σε μια στιγμή ανυπέρβλητης έμπνευσης στα δήθεν ανέκδοτα (παραπομπή δεν έχει), αλλά μια που βλέπω ότι δεν το δημοσιεύσανε ακόμη το βάζω εδώ για να μην πάει χαμένο, μια που είναι και επίκαιρο! Ας πρόσεχαν, πάει η αποκλειστικότητα!
Μπαίνει ο Βαρώνος φον Γκρούεζας σε μια μεγάλη αίθουσα με πολύ κόσμο. Ακούγεται από τα μεγάφωνα μια φωνή να λέει : Παρακαλείται ο βαρώνος Μυνχάουζεν να έρθει στην πίστα. Πράγματι, ο διάσημος βαρώνος ανεβαίνει επάνω, οπότε έρχεται ένας τύπος με φόρμες, τον πιάνει, τον σηκώνει και φεύγει από την πλαινή πόρτα υπό τις γενικές επευφημίες του πλήθους. Αμέσως μετά η ίδια φωνή ζητάει τον βαρώνο φον Φρανκεστάιν, ο οποίος ανεβαίνει και αυτός, έρχεται το γνωστό τέρας δημιούργημα του με φόρμες και τον σηκώνει με το ίδιο τρόπο. Ακολουθούν ο βαρώνος Χαρκονεν και η Τζίνα Βαρώνη που παθαίνουν τα ίδια. Έκπληκτος πάει μπροστά και βρίσκει ένα φύλακα για να τον ρωτήσει τι συμβαίνει. Πριν προλάβει όμως, τον ρωτάει ο φύλακας με αυστηρό ύφος ποιός είναι. "Ο Βαρώνος φον Γκρούεζας!" απαντάει αυτός έξαλλος. "Δε φεύγετε καλύτερα πριν σας πάρει και σας σηκώσει;" του λέει ξανά ο φύλακας. "Πως τολμάτε!" του λέει αυτός, "και στο κάτω κάτω, τί είναι εδώ πέρα τέλως πάντων;". Και του λέει ο φύλακας: "Τι άλλο, η άρση βαρώνων!"
Για όσους τυχόν αναρωτήθηκαν γιατί με έλεγε βλάκα προχτές ο Σκύλος, αυτό του είχα στείλει :-P


16 Απρ 2008

Η μουσική εξημερώνει τα ήθη

...και εξαγριώνει τα πλήθη!



Λίγη υπομονή, μπορεί το τραγούδια να ξεκινάει στα 36 δευτερόλεπτα, αλλά είναι η καθορότερη εκδοχή του που βρήκα στο YouTube.

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου όμορφα με το How Long (πόσο μακρύ;) των Eagles και τη συνέχισα ανάλογα. Δεν είναι το καλύτερο πράγμα να ακούς τη μουσική που σου αρέσει; Το καταλαβαίνεις όταν αντί να την ακούς διεκπαιρεωτικά όπως κάνουμε συνήθως, καθήσεις και ακούσεις το τραγούδι πραγματικά. Η αν σε αναγκάσει το τραγούδι να το κάνεις. Έτσι την πάτησα κι εγώ το απόγευμα που άκουγα στο γραφείο τον Virgin Radio Classic Rock. Καλός σταθμός, playlist και άγιος ο θεός βέβαια, αλλά αν είναι ακριβώς η playlist που σου αρέσει, ποιό το πρόβλημα; Μεταξύ άλλων ωραίων ασμάτων και αφού είχα ήδη ανοίξει αρκετά την ένταση, μου πετάει Whitesnake το Fool for your loving no more και μου το ξανακόλλησε να το ακούω μέχρι αυτή την ώρα! Λέω ξανά γιατί την προηγούμενη φορά που μου είχε ξανακολλήσει το ίδιο, ήταν όταν έψαχνα να βρω από ποιό τραγούδι κλέψανε κάτι riffs οι Lordi για το Blood red Sandman. Σαφώς καλύτερα πάντως από την άλλη φορά που μου είχε κολλήσει ένα παιδικό τραγούδι. Ή Καλομοίρα πρέπει να ήταν ή τα Ζουζούνια, δε θυμάμαι τα μπερδεύω... Δεν είναι και περίεργο να σου μείνει σα ρυθμός στο κεφάλι ένα τραγούδι που δε σου αρέσει και να το τραγουδάς όλη τη μέρα. Πάρτε για παράδειγμα το πάμε Χαβάη. Αν το ακούσω σε άλλο κινητό θα αρχίσω να τα σπάω! Εντάξει, η μουσική προτίμηση είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό, το σέβομαι ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που να τους αρέσουν τα μπουζουκοτράγουδα, μπορεί να υπάρχουν ενήλικες που τους αρέσουν τα τραγούδια της Καλομοίρας (η ίδια νομίζω αρέσει σε αρκετούς), μπορεί να υπάρχουν άντρες που τους αρέσει ο Χατζηγιάννης και μπορεί να υπάρχουν και emo που ΔΕΝ ακούνε Πλούταρχο για να φτιάχνουν την κατάλληλη διάθεση. Αλλά να υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν απαύγασμα της τέχνης ένα τραγούδι με ρέγκε ρυθμούς που μιλάει για τη Χαβάη και λάτιν χορούς (βλέπε Λαμπάντα); Αυτό πως να το δεχτεί ο οργανισμός μου; Αλλά είπαμε, περί ορέξεως... Εδώ ένας γείτονας μου στην απέναντι πολυκατοικία ακούει τις τελευταίες μέρες στη διαπασών δημοτικά. Όχι όλη μέρα βέβαια, σκέφτεται και τη γειτονιά, μόνο μεσημέρι και βράδυ. Αλλά εντάξει, αυτός φαίνεται ότι του λείπουν κάμποσα δράμια από την οκά, αν τον δείτε είναι σαν τους βοηθούς του Δόκτορος Κλάου, για όσους βλέπανε Σαΐνη! Πέρα από την πλάκα όμως καλά κάνουν οι άνθρωποι, αφού τους αρέσει. Αλλά όσο και να μην ισχύουν οι γενικότητες και τα στερεότυπα, η μουσική σου φτιάχνει τη διάθεση ή τη χαλάει ανάλογα. Γι' αυτό το blog μας σήμερα, με την διάθεση για κοινωνική προσφορά που το διακρίνει, προτείνει το εξής για να έχετε μια όμορφη μέρα: βάλτε το αγαπημένο σας τραγούδι όσο δυνατά σας επιτρέπουν οι συνθήκες και ο χώρος που βρίσκεστε και ακούστε το, χωρίς να κάνετε κάτι άλλο. Δεν έχει σημασία το μέσο, ας είναι υπολογιστής, cd player, ipod, το κινητό, τρανζιστοράκι, πικάπ, γραμμόφωνο ή η φωνή σας, ούτε και τι είναι αυτό που σας αρέσει. Ας είναι Motorhead, Μητροπάνος, Άντζελα, οι Spice Girls, Πετρέλης, Accept, Θώδη ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να σας μιλάει το τραγούδι. Το σίγουρο είναι είναι ότι μετά θα νιώθετε πιο όμορφα. Εκτός αν αυτό το μόνο που σας αρέσει είναι τα τραγούδια του Τζο Ντασέν, του Ξανθόπουλου και του Πλούταρχου, οπότε αν θέλετε να δείτε τον κόσμο με άλλο μάτι, σηκώστε τη φράντζα και φάτε ένα μόλτο...

10 Απρ 2008

Πέσε μέσα

Κατά βάθος σε όλους μας αρέσει να βλέπουμε ανθρώπους να πέφτουνε!













Αν δε έχουν φορτώσει όλα τα βίντεο κανονικά, δεν έχετε σχολάσει και δε σας έχουν απολύσει ακόμη (ένα 90% από τους αναγνώστες μου είμαι σίγουρος ότι διαβάζει από τη δουλειά), μπορείτε να δείτε και το παρακάτω βίντεο του Εβγκένι Πλουσένκο που βρήκα ψάχνοντας τα υπόλοιπα. Δεν πέφτει, αλλά είναι καταπληκτικό!





6 Απρ 2008

Επικαιρότητα


Καλά, δεν είμαι πολύ αλητήριος; Έχω να γράψω κάτι σοβαρό στο blog κανα δυό βδομάδες. Ευτυχώς δεν το κάνω επαγγελματικά γιατί αλλιώς θα πεινούσα. Από την άλλη πάλι είχα αρκετά στο μυαλό μου αυτές τις μέρες και βαριόμουν να ασχοληθώ και με το blog, οπότε τι να σας γράψω, ανέκδοτα; Ας δούμε λοιπόν σε τίτλους που λένε και στην TV κάποια από τα γεγονότα της επικαιρότητας με τα οποία δεν ασχολήθηκα, όχι απαραίτητα με χρονική σειρά. Πρώτα έχουμε ένα λυπηρό γεγονός για τους φίλους της επιστημονικής φαντασίας, πέθανε στις 19 Μαρτίου ο σερ Άρθουρ Κλαρκ σε ηλικία 90 ετών. Από τις μεγαλύτερες μορφές του χώρου, τα χρόνια του ας έχουμε να τον θυμόμαστε. Έπειτα είχαμε την ψήφιση του ασφαλιστικού νομοσχεδίου εν μέσω αντιδράσεων. Έν είδα, ότι ουδέν είδα, όποιος κατάλαβε τι ακριβώς σημαίνει αυτό για το μέλλον μας (η λέξη κλειδί είναι το "ακριβώς"), ας μου πει κι εμένα. Είχαμε επίσκεψη της Κάρλα Μπρούνι στην Αγγλία παρέα με έναν κύριο άντρας της νομίζω ήτανε. Δώσαμε την ολυμπιακή φλόγα στο Θιβέτ... συγγνώμη, στην Κίνα. Προσπαθήσαμε να τους πασάρουμε και την Ολυμπιακή Αεροπορία, αλλά δε μασήσανε. Νιώσαμε υπέρτατη εθνική υπερηφάνεια για την αυτονόητη κίνηση της χώρας να ασκήσει βέτο στην απόφαση της Αμερικής να βάλει τη βόρεια από τη Μακεδονία χώρα με το στανιό στο ΝΑΤΟ, ένας θεός ξέρει για ποιά μπίζνα του Μπους. Για άλλη μια φορά αποδείχτηκε όπως και τότε με την περίπτωση του σχεδίου Αυνάν, ότι αν δεν κωλώσεις και πράξεις σύμφωνα με το δικό σου συμφέρον, βρίσκεις το δίκιο σου (αυτό θα δείξει μέχρι το τέλος βέβαια). Μάθαμε επίσης ότι όσοι δεν παντρεύονται με παπά και με κουμπάρο, ασκούν το αρχαιότερο επάγγελμα. Ως εκ τούτου είχαμε μεγάλη αναταραχή γιατί με αυτό το σκεπτικό θα πρέπει να επιστρέψουν τις κάρτες ανεργίας όλοι όσοι πίνουν καφέ περιμένοντας να διοριστούν στο δημόσιο που κάνανε το λάθος να παντρευτούν με πολιτικό γάμο για να έχει το βύσμα τους ένα πάτημα παραπάνω για να τους χώσει σε καμιά θεσούλα. Επίσης ξεσηκώθηκαν τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που θέλουν κι αυτά να παντρευτούν. Την κίνηση αυτή του συνΑρχιεπισκόπου (της συμπρωτεύουσας) επικρότησαν όλοι οι οίκοι νυφικών, τα κέντρα διασκέδασης και η Ανθή Φύτα της γνωστής αλυσίδας. Και κορυφαία στιγμή ήταν η αποκάλυψη ότι οι αθλητές μας της άρσης βαρών παίρνανε αναβολικά. Η επίσημη γραμμή υπεράσπισης τους, έμαθα ότι θα είναι "Έλα μωρέ, με τους Αλβανούς και τους Ρωσοπόντιους θα ασχολούμαστε;". Πάντως υπάρχουν φήμες ότι τα αναβολικά τα παίρνανε για να μην τους πάρουν φαντάρους. Αυτά με τα νέα μας, οι εικόνες που κοσμούν την παρούσα ανάρτηση είναι ένα σκιτσάκι που έκανα σήμερα τοα απόγευμα (επάνω) και μια πόρτα στη νομαρχία της Λάρισας (κάτω). Εντάξει ρε παιδιά, είπαμε να μη σκοτωθούμε και στη δουλειά, αλλα ολόκληρο τμήμα καφέ; Μην καρφωνόμαστε!