Mortal Kombat

Εκ του κατά Kung Lao αγρίου ευαγγελίου το ανάγνωσμα, η παραβολή του ζορίκλα:

Τω καιρώ εκείνο ζούσε εν Θεσσαλονίκη της Μακεδονίας (της άνω κάτω) φοιτητής τις, έχων ο πτωχός εις την κατοχήν του έναν ρημαδο486δε-ιξ και έν πλέιστέισον, ουχί τα λεπτά νεότερα, αλλά το πατροπαράδοτο γκρι των προγόνων του που ενίοτε το γυρνούσε τανάσκελα ώστε να αναγιγμώσκει ευκόλως δυσκόλους δίσκους. Ο νεαρός φοιτητής είχε την ευτυχία να έχει φίλους αγαπητούς και άξιους περί των υπολογιστικών αθλοπαιδιών, οργάνωνε δε ενίοτε συναντήσεις μετά των φίλων του με σκοπόν την ευγενή άμιλα και ανάδειξη του έχοντως το ισχυρότερο πνεύμα και τον ανθεκτικότερο αντίχειρα. Όλα ήσαν καλά εώς την ημέρα που ο δαίμων του κακού, έβαλε σε πειρασμό τον νεανία και εγκατέστησε δολίως στον αγνό και αμόλυντο υπολογιστή του (ήτο αγνός, διότι ήταν αργό και το διαδύκτιο τότε και οι νεαροί προτιμούσαν τις παραδοσιακές τυπωμένες τσόντες) το δαιμονικό παίγνιον με το όνομα Θανάσιμος Μάχη, η έκδοση δε αυτού ήταν η φέρουσα τον μυστηριακό αριθμό τρία. Το παίγνιον ήτο καθαρά τεχνικό και εστηρίζετο στην άρτια γνώση των τεχνικών μονομαχίας σώμα με σώμα, αποκεφαλισμού, διαμελισμού, κάμψης, στρέψης, θλίψης, εφελκυσμού, πυρακτώσεως και καταψύξεως του αντιπάλου και τον εξεφτελισμό του μετά την τελική επικράτηση επί ταύτου με μυστικό συνδυασμό κινήσεων που προξενούσε πληθώρα διαφορετικώνμεθόδων θανάτωσεως του. Ήτο τόσο φρικαλέο, αιματηρό και αποτρόπαιον το παίγνιο ταύτο, που όπως ήτο φυσικό ο νεανίας και οι φίλοι του το λάτρεψαν πάραυτα. Οργάνωναν λοιπόν συναντήσεις στο λίγο χρόνο που τους απέμενε από την καθημερινή ενασχόληση τους με τα της σχολής, δηλαδή κιλυκείο, βιβλιοθήκη, λέσχη, Μελενίκου, παραλία, λίγο γυμναστήριο, κανένα μπαρ ή άλλο καταγώγιο... Στις συναντήσεις ταύτες ελάμβαναν σειρά ο ένας κατόπιν του άλλου και επιδίδονταν σε άγριο ξυλοδαρμό ο άλλος επί του ενός και των υπολοίπων. Τα ίδια και χειρότερα ελάμβαναν χώρα επί του πλέιστέισον με το επίσης βάρβαρον παίγνιον Τέκκεν, επίσης της τρίτης εκδόσεως ταύτου. Ο δαίμων με τα παίγνια αυτά, κατάφερε να μολύνει τας αγνάς ψυχάς των νέων και να με ποιό πονηρό τρόπο. Από τας πρώτας στιγμάς ο νεαρός της ιστορίας μας έδειξε μια ιδιαίτερη κλίση προς το άθλημα της εικονικής κλωτσοπατινάδας, ασελγώντας ασύστολα και κατ'επανάληψιν επί των αντιπάλων του, άνευ σιέλου και μετά ψιλής άμμου, εμπνέωντας στην αρχή τον θαυμασμόν και κατόπιν την οργήν και τον φθόνον των ξυλοδαρμένων. Εις μερικάς περιπτώσεις δε κατάφερναν να τον νικήσουν, τις περισσότερς φορές είναι η αλήθεια με φυσιολόγικό τρόπο, πότε χρησιμοποιώντας τεχνικόν ελλάτωμα του πληκτρολογίου του οποίου η ταυτόχρονη πίεση συγκεκριμμένου (και άχρηστου) συνδυασμού πλήκτρων ο οποίως πάγωνε τον παίκτη ωσάν στήλη άλατος στα Σόδομα και τα Γόμορα, πότε χρησιμοποιώντας την ίδια κίνηση, του ιδίου παίκτου η οποία ήτο η μοναδική αδυναμία του νέου εις το Τέκκεν (πούστη Howarang) και τέλος πότε ζαλίζωντας του τα απλά με τη μίρλά. Με ταύτα και τα έτερα, γενικα οι νίκες του νέου ήτο περισσότερες επί του συνόλου από όλλων των άλλων μαζεμένες. Μη μπορώντας να τον νικήσουν, οι αντίπαλοι του άρχισαν να αντιδρούν διαφορετικά. Χάνανε, δε βάζανε γλώσσα μέσα. "Νά, πήρες αυτόν επειδή ζορίζεσαι" ο ένας, "να, άλλαξες τα κομβία επειδή ζοριζόσουνα που κολλούσανε και σε κέρδιζα" ο άλλος, "να, μιλάς, ζορίζεσαι", "να, δε μιλάς, ζορίζεσαι", έπαιρνε το Ηowarang τον οποίο δεν τον πήγαινε, έλεγαν "Να πάλι αυτόν πήρες, δε μπορείς να κερδίσεις αλλιώς" κι ας τον είχε πάρει 19 φορές από τις 20 ο ίδιος. Μη σας είπω αδερφοί τι γινότανε αν ετύχαινε και εκέρδιζε εις εξ αυτών. Μιλούσε μέχρι την επόμενη ημέρα κι ας ήτο όπως στην γνωστή στιχομυθία ¨Πως είσαι έτσι, σε δείρανε;" με απάντηση "Και που να δεις τον άλλον". Και σας ερωτώ αδερφοί, ποιά ήταν η χαρά του νέου αυτού που κέρδιζε - δεν κέρδιζε, τα ανδρικά του χαρακτηριστικά αυξανόταν σε μέγεθος; Στην αρχή τον στεναχωρούσε και αναρωτιότανε μήπως όντως κέρδιζε με άτιμα μέσα. Μήπως αυτός δεν έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα τα οποία οι άλλοι χρησιμοποιούσαν αδιαντρόπως ίνα τον κερδίσουν με το σκεπτικό ότι αφού ο ίδιος είχε το χάρισμα να μπορεί να τους κερδίζει έτσι κι αλλιώς, είχε ηθική υποχρέωση να μην τα χρησιμοποιεί. Και το έκανε για κάποιο καιρό και έφαγε το ξύλο της αρκούδος. Τρίχες της αρκούδας δηλαδή, απλώς μίκρηνε η διαφορά αλλά ένα αρgoodάκι το έφαγε. Θα περίμενε κανείς ότι με τη θυσία του αυτή ένιωσε καλύτερα. Αντ' αυτού όμως όταν άρχισαν να τον κοροϊδεύουν και να υπερηφανεύονται οι πελάτες του για το πόσο ικανοί, άξιοι και σωστοί είναι, ένιωσε μέγιστος αυνανίας. Ανέβηκε λοιπόν με το κόκκινο άλογο του να διαλογιστεί σε μια σπηλιά στο Σέιχ Σου, όπου από σύμπτωση ψάχνωντας την τουαλέττα, βρήκε τον μέγιστο γκουρού, το νόθο γιό του Ρέιντεν και της Βροχοπούλου, του θεού του κεραυνού, του σεξ και του καράτε, αλυσοδεμένο σε ένα μπιντέ φιλκεράμ-τζόνσον για να μη μπορεί να κάνει κακό στο εαυτό του και τον Τσακ Νόρις με τα φονικα του χτυπήματα. Ο δάσκαλος αναγνωρίζοντας στο βλέμμα του τι του έτρωγε τα σωθικά, του μίλησε με φωνή βαθιά και πρόστυχη και του είπε τα εξής λόγια: "Παιδί μου, θα σου αποκαλύψω δύο μεγάλες αλήθειες. Πρώτον το ζόρι είναι στο μάτι αυτού που ψάχνει να το βρει και στα αυτιά αυτών που είναι πρόθυμοι να τον πιστέψουν. Η αλήθεια είναι ότι τα λένε αυτά γιατί ζορίζονται και ο μόνος τρόπος να μειώσουν την αξία του νικητή είναι να ερμηνεύουν τους κανόνες όπως τους βολεύει, να ξεχνούν όταν χρησιμοποιούν γκρίζα μέσα για κερδίζουν, να γκριζάρουν τις καθαρές σου νίκες και να μαυρίζουν τις γκρίζες. Η ουσία είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία, δεν υπάρχει αθανασία παρα μόνο για τους νικήτες. Κέρδισε εσύ και άσε τους άλλους να φωνάζουν, εκτός του ότι γίνονται καραγκιόζηδες, ο δικός τους ο λαιμός θα κλείσει". "Και η δεύτερη αλήθεια δάσκαλε;". "Ότι όσο και να τον τινάξεις, η τελευταία σταγόνα θα πέσει στο βρακί σου", είπε και ένα μπιλάκι κύλησε από την κωλοτσέπη του, έπεσε στο πάτωμα όπου ανατινάχτηκε με βρόντο αφήνοντας ένα σύννεφο καπνού που μύριζε έντονα φασόλια, μέσα στο οποίο χάθηκε ο γκουρού.

THE END

Τα παραπάνω είναι απ' τη ζωή βγαλμένα, εκτός από τη σκηνή στην τουαλέτα - προφανώς! Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα καταστάσεις και την αθλητική επικαιρότητα είναι (είναι;) εντελώς συμπτωματική. Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου αντίπαλο, ξέρει αυτός ποιός είναι!