Η μουσική εξημερώνει τα ήθη

...και εξαγριώνει τα πλήθη!

Λίγη υπομονή, μπορεί το τραγούδια να ξεκινάει στα 36 δευτερόλεπτα, αλλά είναι η καθορότερη εκδοχή του που βρήκα στο YouTube.

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Σήμερα ξεκίνησα τη μέρα μου όμορφα με το How Long (πόσο μακρύ;) των Eagles και τη συνέχισα ανάλογα. Δεν είναι το καλύτερο πράγμα να ακούς τη μουσική που σου αρέσει; Το καταλαβαίνεις όταν αντί να την ακούς διεκπαιρεωτικά όπως κάνουμε συνήθως, καθήσεις και ακούσεις το τραγούδι πραγματικά. Η αν σε αναγκάσει το τραγούδι να το κάνεις. Έτσι την πάτησα κι εγώ το απόγευμα που άκουγα στο γραφείο τον Virgin Radio Classic Rock. Καλός σταθμός, playlist και άγιος ο θεός βέβαια, αλλά αν είναι ακριβώς η playlist που σου αρέσει, ποιό το πρόβλημα; Μεταξύ άλλων ωραίων ασμάτων και αφού είχα ήδη ανοίξει αρκετά την ένταση, μου πετάει Whitesnake το Fool for your loving no more και μου το ξανακόλλησε να το ακούω μέχρι αυτή την ώρα! Λέω ξανά γιατί την προηγούμενη φορά που μου είχε ξανακολλήσει το ίδιο, ήταν όταν έψαχνα να βρω από ποιό τραγούδι κλέψανε κάτι riffs οι Lordi για το Blood red Sandman. Σαφώς καλύτερα πάντως από την άλλη φορά που μου είχε κολλήσει ένα παιδικό τραγούδι. Ή Καλομοίρα πρέπει να ήταν ή τα Ζουζούνια, δε θυμάμαι τα μπερδεύω... Δεν είναι και περίεργο να σου μείνει σα ρυθμός στο κεφάλι ένα τραγούδι που δε σου αρέσει και να το τραγουδάς όλη τη μέρα. Πάρτε για παράδειγμα το πάμε Χαβάη. Αν το ακούσω σε άλλο κινητό θα αρχίσω να τα σπάω! Εντάξει, η μουσική προτίμηση είναι κάτι καθαρά υποκειμενικό, το σέβομαι ότι μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που να τους αρέσουν τα μπουζουκοτράγουδα, μπορεί να υπάρχουν ενήλικες που τους αρέσουν τα τραγούδια της Καλομοίρας (η ίδια νομίζω αρέσει σε αρκετούς), μπορεί να υπάρχουν άντρες που τους αρέσει ο Χατζηγιάννης και μπορεί να υπάρχουν και emo που ΔΕΝ ακούνε Πλούταρχο για να φτιάχνουν την κατάλληλη διάθεση. Αλλά να υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν απαύγασμα της τέχνης ένα τραγούδι με ρέγκε ρυθμούς που μιλάει για τη Χαβάη και λάτιν χορούς (βλέπε Λαμπάντα); Αυτό πως να το δεχτεί ο οργανισμός μου; Αλλά είπαμε, περί ορέξεως... Εδώ ένας γείτονας μου στην απέναντι πολυκατοικία ακούει τις τελευταίες μέρες στη διαπασών δημοτικά. Όχι όλη μέρα βέβαια, σκέφτεται και τη γειτονιά, μόνο μεσημέρι και βράδυ. Αλλά εντάξει, αυτός φαίνεται ότι του λείπουν κάμποσα δράμια από την οκά, αν τον δείτε είναι σαν τους βοηθούς του Δόκτορος Κλάου, για όσους βλέπανε Σαΐνη! Πέρα από την πλάκα όμως καλά κάνουν οι άνθρωποι, αφού τους αρέσει. Αλλά όσο και να μην ισχύουν οι γενικότητες και τα στερεότυπα, η μουσική σου φτιάχνει τη διάθεση ή τη χαλάει ανάλογα. Γι' αυτό το blog μας σήμερα, με την διάθεση για κοινωνική προσφορά που το διακρίνει, προτείνει το εξής για να έχετε μια όμορφη μέρα: βάλτε το αγαπημένο σας τραγούδι όσο δυνατά σας επιτρέπουν οι συνθήκες και ο χώρος που βρίσκεστε και ακούστε το, χωρίς να κάνετε κάτι άλλο. Δεν έχει σημασία το μέσο, ας είναι υπολογιστής, cd player, ipod, το κινητό, τρανζιστοράκι, πικάπ, γραμμόφωνο ή η φωνή σας, ούτε και τι είναι αυτό που σας αρέσει. Ας είναι Motorhead, Μητροπάνος, Άντζελα, οι Spice Girls, Πετρέλης, Accept, Θώδη ή οτιδήποτε άλλο, αρκεί να σας μιλάει το τραγούδι. Το σίγουρο είναι είναι ότι μετά θα νιώθετε πιο όμορφα. Εκτός αν αυτό το μόνο που σας αρέσει είναι τα τραγούδια του Τζο Ντασέν, του Ξανθόπουλου και του Πλούταρχου, οπότε αν θέλετε να δείτε τον κόσμο με άλλο μάτι, σηκώστε τη φράντζα και φάτε ένα μόλτο...