Να μαζευτούμε να πάτε

Διαβάζω σε διάφορα μπλόγκ με πρωτεργάτη αυτό της αναδάσωσης, ότι έχουμε συγκέντρωση διαμαρτυρίας όλοι οι bloggers αύριο στις 7:00 το απόγευμα σε όλες τις πλατείες φορώντας μαύρα. Μάλιστα. Ας το συζητήσουμε λιγάκι το θέμα. Ποιός το αποφάσισε αυτό, το ΔΣ ή το συνδικαλιστικό μας όργανο; Να ξεκαθαρίσω ότι διαφωνώ σε διάφορα επίπεδα. Πρώτα απ'όλα στις 7:00 μμ θα έχει ακόμη ήλιο και με τα μαύρα θα ιδρώσουμε. Έπειτα τι θα κάνουμε, θα αρχίσουμε να μουντζώνουμε; Από ποιόν να αρχίσουμε και που να σταματήσουμε; Και ποιός δε θα εκμεταλλευτεί την "αυθόρμητη" αυτή και τόσο γενική εκδήλωση αγανάκτησης μοντάροντας και ερμηνεύοντας την ώστε να ταιριάζει με τους σκοπούς του; Εναντίον ποιού διαμαρτυρόμαστε; Των οικοδομικών συνεταιρισμών, των πρασίνων, των μπλέ, των γνωστών αγνώστων, των αμερικάνων, των ασύμμετρων, των αρειανών, του Γκοτζίλα ή του Κθούλου; Για ποιό πράγμα ακριβώς; Αν πεινάσουμε τι θα κάνουμε, θα παραγγείλουμε ή θα έχει καντίνα; Χορούς θα έχει; Μπαλωθιές και απαγγελία μαντινάδων μια που θα μοιάζουμε με κρητικούς έτσι κι αλλιώς; Για να μην τα πολυλογώ η πρώτη συγκέντρωση που ήταν αυθόρμητη μου φάνηκε γουστόζικη. Όταν αρχίσανε όμως τις παπαριές τα κανάλια που το πήρανε χαμπάρι, άρχισα να διακρίνω κάποια αποτελέσματα που είμαι σίγουρος ότι δεν τα υπολογίζανε οι εμπνευστές της. Η δεύτερη αυτή αρχίζει να μου βρωμάει. Είναι επικίνδυνη. Δε θέλει πολύ κάποιοι να πιστέψουν ότι αν μαντρώσουν τους συγγραφείς των ιστιολογίων θα αποκτήσουν δύναμη. Εκτός του ότι την άποψη μου την έχω ξαναπεί, δεν υπάρχει ούτε κοινότητα των μπλόγκερ, ούτε κίνημα των μπλόγκερ, ούτε μπλογκόσφαιρα, ούτε άλλες τέτοιες χαριτωμενιές. Αυτό που με τράβηξε στην όλη φάση ήταν ότι είναι ένας τρόπος να εκφραστώ, να κάνω την πλάκα μου αλλά ενίοτε και να μιλήσω σοβαρά, καλή ώρα όπως τώρα. Γουστάρω που δε με ελέγχει κανένας πέρα από τα όρια που βάζω εγώ στον εαυτό μου και μου αρέσει που όποιος διαφωνεί μπορεί να βγει άνετα και να μου το πει. Δηλαδή τώρα θα τα αφήσουμε όλα αυτά και θα βγούμε στους δρόμους να κάνουμε τι; Να ζητιανέψουμε λίγο χρόνο από τα κανάλια; Είναι σα να προσπαθεί ο Ευαγγελάτος να τον γράψει η εφημερίδα! Θέλετε αντίδραση; Έχουμε το καλύτερο μέσο στα χέρια χωρίς καμία λογοκρισία και θα βγούμε στους δρόμους να γίνουμε αμοντάριστα πλάνα, πρώτη ύλη για κάθε είδους ρεπορτάζ; Θέλετε αναδάσωση; Βάλτε από ένα δεντράκι στη σελίδα σας (χμμ, καλή ιδέα, θα φτιάξω ένα, που ξέρεις μπορεί να το βάλουν κι άλλοι και να έρθουν να μου πάρουν και συνέντευξη που το ξεκίνησα). Το δάσος την ξέρει τη δουλειά του, φτάνει να το αφήσουν. Θέλετε να μουντζώσουμε κάποιον; Όλα τα φάσκελα προς τα εδώ να πιάνουν τόπο. Όχι σε εμένα, ο καθένας πάνω του. Γιατί τι άλλο είναι οι συγκεντρώσεις εκτός από αποποίηση των ευθυνών; "Εγώ δε φταίω, εσείς τα κάνατε σκατά και πέρασα να σας το πω. Eγώ δεν πετάω σκουπίδια, δεν καταπατώ, δεν έχω αυθαίρετο, δεν καίω τα χόρτα μου, δε φτιάχνω κόλυβα στην αυλή, δεν οξυγονοκολώ, δε ρίχνω λιπάσματα στα κανάλια, δε μπαζώνω ρέματα, ψηφίζω αυτό που πιστεύω και όχι αυτόν που μου έταξε, σηκώνομαι στο αστικό να καθήσουν οι ηλικιωμένοι, δε ρίχνω τις σακούλες έξω από τον κάδο, δε φτύνω, δεν καθαρίζω τη μύτη με το δάχτυλο και δεν κατουράω στην πισίνα. Εγώ κάθομαι τ'ανάσκελα και πίνω τον καφέ μου και εσείς καταστρέφετε τον κόσμο μου". Ε, λοιπόν όχι φίλοι μου θα σας πω ένα μυστικό. Η αυτοκριτική δεν είναι το να κοροϊδεύεις όποιον έχει μεγάλα αυτιά. Είναι να καθήσεις μπροστά στον καθρέφτη (ολόσωμος καλύτερα) και να ρωτήσεις τον εαυτό σου: "Εγώ είμαι σωστός;" ή "Κυβερνάω σωστά τη χώρα;" ή "Διεκδικώ σωστά την εξουσία;" ή "εγώ θα τα έκανα καλύτερα;" ή εν τέλει το διαχρονικό χιτ "βρε, μπας και είπα μαλακία;". Ορισμένοι δέον θα είναι να είναι να κάνουν την τελευταία ερώτηση κάθε φορά που βάζουν τελεία, αρκετοί δε, μετά από κάθε κόμμα. Χρυσός κανόνας: όταν είμαστε δημόσιο πρόσωπο και λέμε μαλακία, φροντίζουμε τουλάχιστον να είναι γενικότητες για να μην μπορεί να γίνει σλόγκαν. Το μεγαλύτερο ψυχολογικό πρόβλημα που έχουμε σα χώρα πέρα από ένα εθνικό κόμπλεξ ανωτερώτητας είναι το σύνδρομο "εγώ αν ήμουν πρωθυπουργός". Μη λέτε μεγάλες κουβέντες ορισμένοι, μπορεί να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και να γίνετε!

Ξέφυγα λιγάκι, τι έλεγα; Α ναι, για τη συγκέντρωση.... Αν αργήσω, φάτε! Κι όπως έλεγε και ο Κωνσταντάρας ως Μαυρογιαλούρος: "Αν θέλετε να κάνετε καμιά αγαθοεργία υιοθετήστε κανένα ορφανό και όχι να μου σούρνετε τα σκυλιά στους δρόμους με τη γυναίκα σας".