Άει πάτα...

Από τότε που σταμάτησε να βρέχει, το μυαλό μου αλλά και το μαυρισμένο μου (κάτω από τα μανίκια και πάνω από τη λαιμόκοψη) κορμί είναι συνεχώς στη δουλειά. Θα σας πω λοιπόν σήμερα μια ιστορία από τη δουλειά βγαλμένη.

Τα παλιά τα χρόνια που τα τοπογραφικά συνεργεία χρειαζόταν πολλά άτομα και την εποχή που η τοπογραφική υπηρεσία είχε ακόμη αντικείμενο, ένας τοπογράφος (ο Σωτήρης για τις ανάγκες της ιστορίας μας) τον οποίο τον ξέρω από τότε που γεννήθηκα, ήταν προϊστάμενος σε ένα συνεργείο το οποίο έκανε κάτι εργασίες έξω, πιθανότατα αναδασμό. Ήταν κι ένας τύπος στο συνεργείο που είχε πάει εργάτης με βύσμα για να παίρνει τα εκτός έδρας και ο οποίος ήταν αυτό που θα χαρακτήριζε ο πατέρας μου χαρτογιακάς. Αν θέλετε μπορείτε να τον φαντάζεστε στα χωράφια με σκαρπίνι και γραβάτα, θα έχει και πιο πολύ πλάκα. Το όνομα δεν το θυμάμαι ας τον πούμε Χαράλαμπο. Είναι εξακριβωμένο γεγονός ότι πάνω από τα 150 μέτρα είναι αδύνατον να συνεννοηθείς με τον άλλο σύμφωνα με τους κανόνες του σαβουάρ βίβρ, ειδικά στην εποχή για την οποία μιλάμε όπου ασυρμάτους είχαν μόνο ο στρατός και τα διαστημόπλοια. Αναγκαστικά λοιπόν για να γίνεις κατανοητός από τον άλλο πρέπει να φωνάζεις εώς γκαρίζεις, ανάλογα την απόσταση. Ο Χαράλαμπος λοιπόν, αυτά τα "τράβα από εδώ", "σύρε από εκεί", "πάρε τον τροβά με τα πασσαλάκια και πήγαινε απέναντι από το χαντάκι" δεν τα είχε συνηθίσει και του κακοφάνηκε. Πως είναι δυνατόν να μιλάνε έτσι σε ένα άτομο με την ανατροφή του; Θιγμένος λοιπόν, λέει τα παράπονα του στο Σωτήρη:

Χ: Δε μου μιλάς καλά.

Σ: Τι εννοείς;

Χ: Να όλο μου φωνάζεις και μου δίνεις εντολές!

Σ: Τι να κάνω, αφού είσαι μακρυά και σε έχουμε εδώ για εργάτη.

Χ: Δεν έχει σημασία, πρέπει να μου μιλάς καλύτερα!

Σ: Δηλαδή πως να μιλάω;

Χ: Δεν ξέρω αλλά πιο ευγενικά!

Σ: Δηλαδή ας πούμε να λέω "Κύριε εργάτα, αν έχετε την ευγενή καλωσύνη, παίρνετε σας παρακαλώ την τσάντα με τους πασσάλους και αν δε σας πειράζει και μπορείτε, περάστε στην απέναντι πλευρά του χαντακίου για να ιδρύσουμε μια νέα στάση;"

Χ: Α μπράβο, έτσι κάτι γίνεται!

Σ: Ρε άει πάτα από εδώ μη σε πάρει κάνας διάολος!

Δεδομένου ότι ο αγαπητός μου Σωτήρης είναι και γερή κατασκευή ακόμη και σήμερα, ψηλός και με κάτι χέρια σα φτυάρια με τα οποία έκανε τη χαρακτηριστική σαρωτική κίνηση στον αέρα που συνοδεύει το "άει πάτα" και ομοιάζει με εικονική σφαλιάρα, ο Χαράλαμπος εκτιμώ ότι πρέπει να πατάει ακόμη!

Αν σας άρεσε, θα σας πω και μια ακόμη ιστορία στη σύγχρονη εποχή, εμπνευσμένη από αυτή!