Η επόμενη ημέρα

Χθες παρακολούθησα το παιχνίδι της εθνικής σε ένα μπαρ πάνω από μια ψαροταβέρνα στον Αη Γιάννη Πηλίου. Πάλι καλά, γιατί αν σκεφτείς ότι τα περισσότερα μαγαζιά εδώ το μόνο που είχαν από τηλεοράσεις ήταν κάτι 14" και όλος ο κόσμος ήθελε να δει την εθνική, με αποτέλεσμα να παίζουμε το γνωστό παιχνίδι με τα ν άτομα και τις ν-1 καρέκλες. Πάνω που νομίζαμε ότι είχαμε μείνει όρθιοι, είδαμε άξαφνα σε μια βεράντα τη γνωστή πράσινη λάμψη του χόρτου σε TFT οθόνη. Με μια κίνηση υπεροχής, τσουπ οι δικοί σου άλφα τράπεζα πίστεως μπροστά στη σέντρα!
Αν και μύριζε για λίγο τσιπούρα, εντούτης παρακολουθήσαμε απερίσπαστοι τον αγώνα. Για κάποιο άγνωστο λόγο βέβαια μας πήρανε από πίσω κάτι γατια στην ανηφόρα του γυρισμού αλλά τι να κανείς, δε μπορεί κανείς να τα έχει όλα. Εδώ να σημειωθεί ότι όταν κάθεσαι μπροστά, υπάρχει ένα προφανές ελάττωμα: υπάρχει κόσμος από πίσω. Τώρα θα μου πεις τι πειράζει; Σε κανονικές συνθήκες τίποτα, αλλά σε συνδυασμό με την ατυχή όπως αποδείχτηκε έμπνευση μου να φορέσω τη φανέλα του Νικοπολιδη, με ανάγκασε να δω από ένα σημείο και μετά τον αγώνα με μπουφάν! Αχ βρε Αντώνη, αχ... Με δεδομένο ότι με την καλύτερη από τον πρώτο αγώνα εμφάνιση μας σώσαμε κάπως τα προσχήματα, εγκαταλείπουμε τη διοργάνωση της οποίας είμαστε μέχρι τον τελικό της ακόμη πρωταθλητές. Δε θα σχολιάσω τίποτα αγωνιστικα, θα ήταν άκομψο απέναντι σε μια ομάδα μικρής χώρας (και άρα περιορισμένων επιλογών) με μέτριο πρωτάθλημα και που στο κάτω κάτω το όποιο χρέος της προς τους οπαδούς της, το είχε προκαταβάλει με το παραπάνω από το 2004. Το μόνο που δε μου άρεσε και μου θύμισε έντονα Ατλάντα, ήταν αυτό το "γαμηστε τους" κλίμα από τους χορηγούς και τις εκπομπές πριν και τα σχόλια μετά. Μετά οι Ιταλοί τι πρέπει να λένε; Οι Γάλλοι; Μην πω για τους Αγγλους! Αλλά μετά Χριστόν προφήτες υπάρχουν πολλοί, τώρα μέχρι και ο Καλαχαν έχει το δικό του σύστημα. Άσε που τι να περιμένεις από ένα λαό σου το μεγαλύτερο του ιδανικό είναι η μονιμοποίηση στο δημόσιο, να αποδεχτεί ότι δεν μπορούμε να κάνουμε τη σύμβαση σαν πρωταθλητές αορίστου χρόνου; Οπότε τώρα, μετά τον τελευταίο αγώνα με τους Ισπανούς για το γόητρο, γυρνάμε στα παλιά. Διαλέγουμε την ξένη ομάδα της αρεσκείας μας και μαλώνουμε με τους φίλους μας γιατί είνα καλύτερη από τη δίκη τους! Όσο για εμένα, χαίρομαι που η παλιά μου συμπάθεια, η Ολλανδία παίζει και πάλι μπαλάρα και ελπίζω να είναι αυτοί οι άξιοι διάδοχοι μας! Χμμ... Η τελευταία πρόταση συνοψίζει νομίζω καλύτερα από οτιδήποτε το τι πέτυχε η εθνική μας!