Είναι σα να μπαίνει η άνοιξη

Όταν είσαι τοπογράφος και βλέπεις την αμυγδαλιά να ανθίζει στις αρχές του μήνα, εύκολα καταλαβαίνεις τι θα είναι αυτό που θα βλέπεις τον υπόλοιπο καιρό. Τι;

Αυτό! Τα λασπωμένα λάστιχα του υποζυγίου που τη βδομάδα μόνο που μας πέρασε έκανε τόσα χιλιόμετρα στα βουνά όσα δεν κάνουν όλα τα τζιπ του Κολωνακίου μαζί! Καθόλου περίεργο λοιπόν ότι έχω αρκετό φωτογραφικό υλικό στην ευρύτερη περιοχή να σας δείξω. Ένα μικρό δείγμα παρακάτω.

Το γιοφύρι της Άρτας. Όχι, λάθος, το φράγμα της Μεσοχώρας από την εσωτερική πλευρά του. Ένα έργο το οποίο θυμάμαι από πριν πάω στο σχολείο...

Ο Αχελώος, της εκτροπής του οποίου τμήμα είναι το πιο πάνω έργο. Η φωτογραφία κάπου πριν το Μυρόφυλλο, αφού φτάσαμε στα μισά για την Άρτα. Ο κανονικός δρόμος κλειστός λόγω ασφαλτόστρωσης. Ας ρίξουν άσφαλτο και χαλάλι!

Περνάμε σε άλλο βουνό, την αμέσως επόμενη μέρα και έχουμε ένα ωραίο δασικό δρόμο στη μια άκρη του οποίου βρίσκεται το αντικείμενο της αποτύπωσης μας. Το αυτοκίνητο βρίσκεται στην άλλη άκρη δυστυχώς. Έχω και φωτογραφίες από τα εμπόδια, αλλά τι να λέει να σας δείξω ένα σωρό από δέντρα και πέτρες;

Αυτό όμως αξίζει να το δείτε. Η Κρανιά Ασπροποτάμου και ακριβώς από κάτω, εκεί που φαίνεται να καταλήγει ο δρόμος βρίσκεται η ίσως η πιο όμορφη εκκλησία που έχω δει, το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού στα Δολιανά. Δεν το έχω σε φωτό από αυτή την εξόρμηση, αλλά θα ψάξω σε παλιότερη και θα το ανεβάσω.

Σήμερα ήμουν κάπου μετά το Δομοκό για κάτι επιμετρήσεις, αλλά δεν έχω φωτογραφία. Δεν έλεγε και τίποτα ιδιαίτερο όμως πιστέψτε με, εκτός αν σας αρέσουν οι μπουλντόζες τα φορτηγά και οι σωροί από χώμα. Αντί για αυτό, κλείνω το φωτορεπορτάζ με δυο άσχετες φωτογραφίες.

Αυτή η φωτογραφία δεν είναι σε βουνό και δεν είναι από δουλειά, είναι πριν 3 Κυριακές που ξεκίνησα να κάνω μια μικρή βόλτα με τη μηχανή κατά τις πέντε το απόγευμα. Ένας όμορφος δρόμος που πηγαίνει από τη Μουριά στη Λαζαρίνα. Η φωτογραφία τον αδικεί, πραγματικά! Άλλο να περνάς εκεί κάτω από τα δέντρα...

Και για το τέλος βλέπουμε που κατέληξε η μικρή βόλτα που λέγαμε, στο φράγμα της λίμνης Πλαστήρα και πίσω από την άλλη μεριά. Ωραία δεν περνάμε εδώ στας εξοχάς;