Που είναι η μπάλα; Οεο;

Ότι σα λαός έχουμε χάσει τη μπάλα εδώ και χρόνια, είναι γνωστό. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι τελευταία έχουμε χάσει το γήπεδο, τα τέρματα, τις κερκίδες, τα εκδοτήρια των εισητηρίων και τον τύπο απ' έξω που πουλάει τα φιλεζόλ για να μην αρπάξει συνάχι ο κώλος μας! Πότε θα μας φύγουνε τα κόμπλεξ και θα καταλάβουμε πια τη θέση μας σε οποιαδήποτε εκδήλωση, σαν άτομα, θεσμοί, χώρα; Γαμώτο, πολύ άγρια το ξεκίνησα το ποστ, δεν ταιριάζει με τη διάθεση μου, δεν είμαι τσατισμένος, πλάκα σπάω. Πάμε πάλι. Για αρχή να σας πω ότι τόσες μέρες που δεν έγραφα, δεν ήταν για κανένα συγκεκριμένο λόγο, απλώς δεν ένιωθα ότι είχα να πω κάτι σημαντικό. Τώρα θα μου πεις, τι σημαντικό έχω γράψει παλιότερα; Ε, τίποτα, αλλά μάλλον είχα ανάγκη ένα διαλειματάκι από το blogging, αν γράφεις πειθαναγκαστικά στο τέλος δεν είναι ευχαρίστηση αλλά αγγαρεία. Σήμερα που έχω όρεξη όμως, χεχε, θα τους κράξω όλους μαζί! Με τι να αρχίσω; Ας αρχίσω με την εθνική. Πολύ ωραίος αγώνας, μπράβο στα παιδιά που παίξανε όλοι σοβαρά και πήρανε αυτή τη σημαντική νίκη επί της Τουρκίας. Το έλεγα για πλάκα, αλλά αυτή η γενικότερη άνοδος του ελληνικού ποδοσφαίρου σε εθνικό και συλογικό επίπεδο ίσως τελικά στ'αλήθεια να είναι αποτέλεσμα της κληρονομιάς του γιούρο. Δε μπορεί, αν είσαι πρωταθλητής στο τέλος αναγκάζεσαι να το πιστέψεις κι εσύ. Όλοι παίξανε σοβαρά, ακόμη και το παιδί με το τικ στο κεφάλι (αυτό ντε, που περπατάει και κάνει κεφαλιές όπως στο double dragon, μπας και του έρθει καμιά μπάλα στο κεφάλι). Μπράβο λοιπόν στα ΚΑΠΗ, τους τελειωμένους και τον άχρηστο προπονητή μας, όπως τους λέγανε μερικοί λίγους αγώνες πριν, που καταφέρανε να δείξουνε τέτοιο πρόσωπο απέναντι στη στριμωγμένη στη γωνία και άρα επικίνδυνη (θεωρητικά) Τουρκία. Το εκπληκτικό της όλης υπόθεσης είναι ότι οι ίδιοι άνθρωποι που τους κατηγορούσαν, έσπευσαν χθες να βγάλουν πρωτοσέλιδα με τίτλους παρμένους από την ιστορία και τη φαντασία του έθνους, όπως "Τόσο τον έχει ο Αμανατίδης", "Οθωμανικό δίκαιο", "Η Πόλις εάλω, βάλτε κι άλλο, βάλτε κι άλλο", "Έτσι, έτσι Βεντούζα" (το τελευταίο είναι πραγματικός τίτλος!!!). Για σιγά ρε παιδιά, κατουρήστε και λίγο. Τα αυθόρμητα πρόστυχα συνθήματα του πλήθους τα καταλαβαίνω, αλλά σκεφτείτε λίγο τι γράφετε ρε παλληκάρια. Τέτοια διαβάζει ο κόσμος και μετά πάει στο γήπεδο να δει αγώνα και βρίζει όλη την ώρα τον αντίπαλο. Ποιοί, εμείς οι ευρωπαίοι. Μπορεί να κερδίσαμε χθες τον αγώνα, αλλά οι "τριτοκοσμικοί" τούρκοι κερδίσαν στην κερκίδα. Κύριοι, όχι κανίβαλοι σαν κάτι γείτονες τους... Παιδιά, αν ήτανε να πάμε να τους γαμήσουμε, θα στέλναμε τον Γκουσγκούνη, όχι τον Καραγκούνη. Κατά τ'άλλα όπως λέει και το SportDay, o Σάββας ήδη έχει ξεκινήσει για την Ελβετία και έχει παραγγείλει και καφέ. Αυτά με το ποδόσφαιρο, ήθελα να πω κάτι και για μια συζήτηση που άκουγα το πρωί στο ραδιόφωνο σχετικά με τις παρελάσεις, αλλά άστο για αργότερα. Έχουμε καιρό μέχρι τις 28 :-P

Το σκίτσο πιο πάνω είναι του Ανδρέα Πετρουλάκη από την καθημερινή. Το είδα σήμερα σε τοπική εφημερίδα των Τρικάλων που έχει τη συνήθεια να "δανείζεται" σκίτσα από άλλες εφημερίδες χωρίς καν να αναφέρει τους δημιουργούς. Δεν πειράζει, με λίγο ψάξιμο στο αρχείο της εφημερίδας το βρήκα και η παραπομπή οδηγεί εκεί. Πάντως που βαδίζουμε, το να λές ότι η πολιτική έχει καταντήσει σαν το ποδόσφαιρο κάποτε ήταν απαξιωτικό για την πολιτική, αλλά πλέον προσβάλει το ποδόσφαιρο.

Υ.Γ. Α, δείτε και αυτό: επίθεση στην ΕΠΟ, Τσοχλανάκια!