Δεν υπάρχει καλύτερο πράγμα, από το να σηκωθείς το πρωί, να πιεις το καφεδάκι σου και να βγεις έξω στη μουντή, ήσυχη, συνεφιασμένη ατμόσφαιρα να κάνεις ένα χαλαρό τοπογραφικό. Είναι η ωρα που ο τοπογράφος, αυτό το παιδί της γης και της γεωμετρίας, επιστρέφει στις ρίζες του και γίνεται ένα με τη φύση. Σε κάτι τέτοιες στιγμές γεννιούνται μεγάλα ερωτήματα, όπως ας πούμε το εξής: γιατί πρέπει σχεδόν πάντα να βρίσκεται από δίπλα κι ένα γαμημένο τρακτέρ/ κομπίνα/ μπουλντόζα/ τσάπα/ μαρκότσι/ παλιατζής/ ντάτσουν με τηλεβόα/ κι εγώ δεν ξέρω τι άλλο που να σου χαλάει την ησυχία; Ε; Γιατί;