Ανασυγκρότηση

Αγαπητό μου ημεροblogιο, μου έλλειψες. Τόσο καιρό με είχε πιάσει μια βαρεμάρα είναι η αλήθεια. Όχι τόσο το να γράψω, αν και όταν δεν έχεις κάτι να πεις το ρίχνεις στη γκρίνια. Και να γκρινιάξω δεν ήθελα, όχι ότι δεν είχα λόγους. Όχι προσωπικούς, γι' αυτά που γκρινιάζουν όλοι. Όταν όμως έκανα το μεγάλο reset στο blog λίγο πριν το τέλος του 2005, είχα βάλει στόχο να μην κάνω δύο πράγματα. Να μη παριστάνω ότι έχω απαντήσεις σε όλα τα θέματα (a.k.a. γκρινιάζω στο blog) και να μη γράφω ανέκδοτα όταν δεν έχω τι να πω. Περισσότερο η βαρεμάρα είχε να κάνει με την παρατεταμένη περίοδο των μουσώνων που περάσαμε. Εντάξει, να βρέξει μια βδομάδα, έχω να ασχοληθώ στο γραφείο με τις εκκρεμότητες που μου έχουν μείνει. Να βρέξει δυό, θα αρχίσω τις βόλτες. Αλλά αν βρέχει συνέχεια, ο μαχόμενος τοπογράφος ξύνεται. Και όταν το ξύσιμο φτάνει να γίνεται με τσουγκράνα επαγγελματικών προδιαγραφών, αυτή η αδράνεια συμπαρασύρει τα πάντα, με αποτέλεσμα και ο παραπάνω ελεύθερος χρόνος να μην αξιοποιείται. Μουλιάζει το σώμα και βαριέται το μυαλό. Και φυσικά αυτό δεν το καταλαβαίνεις γιατί γίνεται ύπουλα και σιγά χωρίς να δίνει σημάδια. Απλά φτάνεις στο σημείο να σέρνεσαι από το γραφείο στο σπίτι και τούμπαλιν. Και το καταλαβαίνεις φυσικά μόνο όταν βγεις από την αδράνεια, τεντωθείς και συνεχίσεις. Όπως αυτή τη βδομάδα που επιτέλους έβγαλε ήλιο πάνω από μισή μέρα σερί και μπορέσαμε να κάνουμε κάποιες δουλειές που περιμένανε καιρό. Και φυσικά αρχίσαν να στρώνουν τα πάντα. Ξεμπούκωσα τη μηχανή. Ξελαμπικάρισε το μυαλό. Άνοιξα ξανά κάτι προγράμματα που είχα ξεκινήσει να φτιάχνω και τα άφησα στην τύχη τους λόγω έλλειψης συγκέντρωσης. Αποκορύφωμα σήμερα που μετά από ένα μήνα και, ανέβηκα πάλι στο ποδήλατο και πήγα μια βόλτα στα περίχωρα. Αυτό ήταν. Η πρόοδος μαζεμένη! Γύρισα στο σπίτι, έκανα ένα μπάνιο, άνοιξα τον υπολογιστή, έφτιαξα έναν καφέ στην αγαπημένη μου κούπα που αλλάζει χρώμα με τη θερμοκρασία και -ω του θαύματος- βρέθηκα να γράφω στο blog! Μετά από πολλές άκαρπες προσπάθιες και σκισμένα (λέμε τώρα) προσχέδια. Λες να το κάνω συνήθεια αγαπητέ μου αναγνώστη, εσύ ο ένας, ο επίμονος που έμεινες ακόμη; Να κάνω μια προσπάθεια να γράφω κάθε μέρα κι ας είναι κάτι λίγο μεγαλύτερο από tweet, ή έστω μια εικόνα; Δεν υπόσχομαι, γιατί όπως ξέρεις το blog είναι γεμάτο από πρώτα μέρη, χωρίς αντίστοιχα δεύτερα. Αλλά το πονάω το σκασμένο και δε μου πάει η καρδιά να το παρατήσω. Γύρισα πάλι, το νιώθω... Και τώρα σε αφήνω για να κάνω τις ασκήσεις μου γιατί έχω μάθημα ρωσικών το βράδυ. Είπαμε. Η πρόοδος μαζεμένη!

Ваш друг кибэргулион

Υ.Γ. Τι πάει να πει γιατί μαθαίνω ρώσικα; Γουάι δε φακ νοτ; Ας έχουμε μεταναστευτικές επιλογές. Μετά σειρά έχουν αραβικά και κινέζικα!