Suicide is painless

Για δικούς μου λόγους, πιστεύω ότι όλες αυτές τις "κυρίες" που κυκλοφορούν στα απογευματινά και κάνουν εκπομπές που δεν αξίζει να δεις, πρέπει να αρχίσουν να τις μαζεύουν σιγά σιγά... Εισαγγελείς, δικαστές, ο μπόγιας, κάποιος τέλως πάντων! Έχει κανένας αντίρρηση;

Υ.Γ. (Λίγο αργότερα)
Δε γαμείς, ας πω και το λόγο, έτσι κι αλλιώς υπάρχει σε αρκετά τοπικά site. Το απόγευμα λίγο πριν τις έξι, ένας παλιός μου φίλος που είχα να δω χρόνια, για δικούς του λόγους που δε γνωρίζω, βρήκε ξαφνικά καλή ιδέα το να ανέβει στην ταράτσα της πολυκατοικίας του και να πηδήξει στον ακάλυπτο. Από έναν άλλο γνωστό μου που το συζητούσαμε, έμαθα ότι λίγο πριν το συμβάν σε γνωστή εκπομπή, έπαιζε ένα θέμα που είχε να κάνει με την αυτοκτονία ενός παιδιού που πήδηξε από την ταράτσα του σχολείου του! Μπορεί να είναι διαβολική σύμπτωση, αλλά εμένα μου φαίνεται περισσότερο για εκπαιδευτική τηλεόραση. Η εκπομπή υπάρχει on line, αν αντέχει κανένας να τη δει, ας μου πει τι λέει...

Υ.Γ.2. Αχ, ρε Γιώργο...

iTwit

Καλά περάσαμε και σήμερα με τις παρουσιάσεις και τα λοιπά, ας σοβαρευτούμε τώρα. Μ' αυτά και μ' αυτά δεν έγραψα κάτι σήμερα. Απλώς ήθελα να κάνω και μια δική μου παρουσίαση γι' αυτούς που διαβάζουν το blog από τα feeds και μόνο. Έχετε πλέον ένα λόγο να μπαίνετε ακόμη κι αν δε γράφω. Χάρη στην ενσωμάτωση πάνω δεξιά ενός twitter widget, μπορείτε να βλέπετε τα σφηνάκια που ανεβάζω εκεί. Εκτός αν έχετε κάποια συσκευή που δεν υποστηρίζει flash plugins! Τότε μπορείτε απλά να με ακολουθήσετε απευθείας για μια πιο πλήρη εμπειρία! Έτσι κι αλλιώς, τζάμπα είναι!

Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί...

...ότι θα έμενα εκεί. Εντάξει, μπορεί όχι το κορμί μου, το μυαλό μου όμως έμεινε. Για να ξεκαθαρίζουμε, όταν λέω Αμερική, εννοώ συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα ακόμη το Μανχάταν. Η πόλη θεωρείται από πολλούς η πρωτεύουσα του πλανήτη και όχι άδικα. Γι' αυτό και είναι η πρώτη πόλη που καταστρέφουν οι εξωγήινοι όταν έρχονται να μας επισκεφτούν. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Στην αρχή ήταν το χάος. Στην πρωτεύουσα του χάους βρίσκεται το αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος. Το οποίο όπως πολύ σωστά έθεσε ένας ισπανόφωνος blogger, πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, διότι έτσι όπως το λέμε είναι λάθος. Η είναι ενικός και θα το λέμε El Venizelo ή είναι πληθυντικός και θα το λέμε Los Venizelos! Ανεβαίνεις στο αεροπλανάκι σου και δέκα ώρες μετά και επτά ώρες πριν, βρίσκεται στα μπουντρούμια του JFK για τελωνειακό έλεγχο. Εκεί αρχίζει ουσιαστικά το ταξίδι, αν και το πιασμένο από την καρέκλα κωλαράκι σου έχει άλλη γνώμη! Αφού βρήκαμε όλες τις αποσκευές μας, το οποίο όσο πιο πολύ ταξιδεύεις τόσο πιο περίεργο σου φαίνεται κάθε φορά, μπαστακωθήκαμε στην ουρά για να μας ρωτήσουν (πάλι) τι πήγαμε να κάνουμε στη χώρα τους, αν είμαστε τρομοκράτες και να μας βιομετρήσουνε (πάλι). Αυτοι οι έλεγχοι που μας έγιναν τρεις τέσσερις φορές σε διάφορα μέρη, μου έκαναν εντύπωση από την άποψη ότι οι υπάλληλοι που τους έκαναν, ήταν ευγενικοί, ψαρωτικοί και τυπικοί ταυτόχρονα. Ούτε φιλαράκια, ούτε να σε προσβάλουν. Τυπικότατοι. Κατόπιν αφού κατάφεραν και μάζεψαν οι οδηγοί τρία κοπάδια έλληνες ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Εδώ να διευκρινίσω ότι το ταξίδι το κανονίσαμε με γκρουπ. Γενικά δε μου αρέσει η γκρουπάτη ταξιδιωτική εμπειρία, ειδικά μια που το γκρουπ αναπόφευκτα απαρτίζεται από τους ευγενικότατους συμπατριώτες μας. Αλλά και μόνο για τις τιμές που βρίσκεις με αυτό τον τρόπο σε αεροπορικά, ξενοδοχεία και μεταφορές, αξίζει. Μετά είσαι ελεύθερος να τους παρατήσεις και να κάνεις το δικό σου πρόγραμμα, ειδικά σε μια χώρα όπως είναι οι ΗΠΑ, όπου βρίσκεσαι μέσα στον πολιτισμό, γνωρίζεις τη γλώσσσα και έχεις άποψη για το τι θέλεις να δεις. Όπως και κάναμε άλλωστε. Σε αντίθεση με το τι αφήνουν να εννοηθεί διάφορες ταινίες, το Μανχάταν είναι μακρυά από το αεροδρόμιο. Στο δρόμο και ενώ έχει πάρει να σουρουπώνει, λίγο νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα, σε κάποιο σημείο του δρόμου διακρίνεις στο βάθος ζωντανούς και φωτισμένους τους ουρανοξύστες! Εκεί είναι το σημείο που καταλαβαίνεις για πρώτη φορά που βρίσκεσαι. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο κανονίζουμε τα τυπικα, κάνουμε ένα μπανάκι και στην πατρίδα πλησιάζει επικίνδυνα η ώρα του ύπνου (για κάποιους μη σου πω έχει περάσει). Τι κάνεις λοιπόν για να αντιμετωπίσεις το jet lag; Φυσικά, δεν κοιμάσαι, αλλά πας την πρώτη σου βόλτα! Το γκρουπ έχει κανονίσει έναν περίπατο μέχρι το Ροκφέλερ σέντερ και την Τάιμς σκουέαρ, αλλά εμείς τους κλάσαμε και πήγαμε μια βόλτα μέχρι το Ροκφέλερ σέντερ και την Τάιμς σκουέαρ! Κάπου εδώ είναι που θα άρχιζα να βάζω τις φωτογραφίες, αλλά επειδή με κόπο μπόρεσα να διαλέξω μόλις 70 που θέλω να ανεβάσω, μέχρι να τις κατεβάσω από τα 12 megapixel σε κάτι πιο κατάλληλο για το web, θα αρχίσω από αύριο ή θα τις κάνω ένα άλμπουμ (ελπίζω, :-P). Και οι φωτό και οι πρώτες εντυπώσεις λοιπόν, θα περιμένουν. Για την ώρα, αφού καταφέραμε να μείνουμε ξυπνητοί μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου ξεραθήκαμε στον ύπνο. Κι έγινε βράδυ, κι έγινε πρωί, ημέρα δεύτερη...

Επιστροφή

Σωτήριον έτος 2010. Δέκα χρόνια μετά την τελευταία καταστροφή του κόσμου και δύο χρόνια πριν την επόμενη. Ο καιρός έξω αν ήταν πιο ζεστός θα είχαμε τη χαρά να νιώσουμε από πρώτο χέρι πως περνούν την πρωτοχρονιά στις παραλίες οι φίλοι μας στην Αστραλία. Καλή χρονιά σε όλους μας λοιπόν, πάντα υγιείς και ευτυχισμένοι σας εύχομαι. Οι πιο διορατικοί από τους αναγνώστες, θα κατάλαβαν από τα ένα δύο προηγούμενα posts ότι την περίοδο των Χριστουγέννων την πέρασα στη Νέα Υόρκη και οι ακόμη πιο διορατικοί ότι έχω επιστρέψει. Οι διορατικότατοι δε, θα έχουν καταλάβει ακόμη ότι μου έχει μείνει ένα μικρό θεματάκι με το jet lag και κάθομαι και γράφω στο blog ξημερώματα. Πολύ καλή εμπειρία και τη συνιστώ ανεπιφύλακτα. Το ταξίδι εννοώ, όχι το jet lag! Ακόμη συνηθίζεται όταν μπαίνει ο καινούριος χρόνος να παίρνουμε κάποιες προσωπικές αποφάσεις σχετικά με το τι δε θα καταφέρουμε να κάνουμε τη χρονιά που μας έρχεται. Αυτό που ο Arthur στο "getting started" έλεγε New Years Resolutions (όχι μάνα, πες τώρα ότι δεν πρόσεχα στο φροντιστήρια αγγλικών). Στα πλαίσια του blog το δικό μου resolution είναι 1920x1080 (<- ηλίθιο κομπιουτεράδικο χιούμορ). Εννοούσα ότι το δικό μου resolution είναι να αρχίσω να ξαναγράφω κάποια προσωπικά μου στο blog. Όχι τίποτα άλλο, αλλά κατέληξα ότι αν γράφεις απλά γενικότητες, ε, δεν έχεις θέμα στην τελική! Άρα τι σημαίνει αυτό; Ότι θα σας γράψω πως πέρασα στο Αμέρικα, the land of the free. Μην περιμένετε όμως να σας γράψω για τα αξιοθέατα και το που πήγα ακριβώς, να πάτε να αγοράσετε κανέναν τουριστικό οδηγό να ξεστραβωθείτε τσιφουτάκια! Εγώ θα σας γράψω πως πέρασα, πως ένιωσα και τι μου έκανε εντύπωση. Θα αρχίσω από αύριο ήδη (σε μερικές ώρες δηλαδή). Μέχρι τότε να σας ευχηθώ ακόμη μια φορά ο καινούριος χρόνος να σας φέρει ότι σας χρωστάει ο παλιός και με τόκο μάλιστα. Και χωρίς ψιλά γράμματα! Σας αφήνω με ένα μικρό βιντεάκι με φωτογραφίες από την εκδρομή μας για πρόγευμα...