Time marches on

Κοιτούσα στον υπολογιστή κάποιες φωτογραφίες. Όχι πολύ παλιές, των τελευταίων 4-5 χρόνων. Είναι εκπληκτικό πόσο αλλάζουν όλοι γύρω σου μέσα σε μια πενταετία, χωρίς να το καταλάβεις, επειδή τους βλέπεις συνέχεια. Όταν κοιτάς τους φίλους σου και καταλαβαίνεις ότι δεν είναι πια παιδιά, φαίνονται πλέον διαφορετικοί και ότι έχουν περάσει σε άλλες καταστάσεις, είναι μια εμπειρία που σε αφυπνίζει. Σκέφτεσαι αν θα συμβεί αυτό και σε σένα. Όχι, χειρότερα, σκέφτεσαι μήπως έχει ήδη συμβεί και δεν το έχεις καταλάβει! Μήπως είναι αυτή η αιτία που δεν μπορώ να βρω πια λίγο χρόνο για το Σταύρο; Ή μήπως το να μην έχεις χρόνο για τον εαυτό σου είναι ο καταλύτης που σε αλλάζει; Υπάρχει ελπίδα, το να διαγνώσεις το πρόβλημα είναι το πρώτο βήμα για να το λύσεις. Ποια να είναι η λύση όμως; Και τί κάνει ένας άνθρωπος που ακόμη ψάχνει να βρει τι θα κάνει σαν μεγαλώσει όταν αρχίζει να υποψιάζεται ότι άρχισε να μεγαλώνει; Ουφ, πολλά ερωτήματα, θα τα σκεφτώ όταν μεγαλώσω, προς το παρόν σκεφτείτε τα εσείς και εγώ πάω στην αυλή να παίξω! Ευτυχώς όπως βλέπετε και στην παραπάνω φωτογραφία από το 2003, δεν έχω αλλάξει και πολύ! Βλάξ ήμουν και τότε, απλώς είχα και περικεφαλαία!

Από σήμερα όταν θα είναι κατάλληλο το περιεχόμενο θα σας έχω και soundtrack στο post που θα εκφράζει τη διάθεση. Το συγκεκριμένο δε συνιστώ σε όλους να το ακούσουν, μπορεί να πέσει λίγο βαρύ για κάποια γούστα. Εγώ προειδοποίησα πάντως :-P