Ιντερνέτ και κενωνία παρτ 2

Επειδή μου άρεσε το παράδειγμα του Μάνου με την καφετέρια στα σχόλια του προηγούμενου κειμένου και επειδή μου βγήκε πολύ μεγάλη (με το μπαρδόν) η απάντηση στα σχόλια, είπα να κάνω καινούριο post για να έχουμε να λέμε.
Περίληψη προηγουμένων: Μπαίνει ένας τύπος σε μια καφετέρια, και αρχίζει να μιλάει σε όλο τον κόσμο χωρίς να τους γνωρίζει. Κάθεται στα τραπέζια (για να προλάβω τους εξυπνάκηδες στις καρέκλες των τραπεζιών) και αρχίζει να λέει στους θαμώνες την άποψη του για το πως του φαίνονται σαν άτομα και επεμβαίνει στις συζητήσεις τους προτείνωντας τους λύσεις και στα προβλήματα τους και ιδέες για το πως θα πρέπει να είναι. Σπαστικό έ; Κι όμως στα τραπέζια του ίντερνετ αυτό είναι κοινός τόπος. Ας αφήσουμε όμως τον ενοχλητικό τύπο κι ας πάμε σε ένα που συμπεριφέρεται σωστά. Κάθεται διακριτικά στο διπλανό τραπέζι, ακούει προσεκτικά αυτά που λέτε, καταλήγει σε ένα συμπέρασμα, σας ζητάει συγγνώμη, συστήνεται και αφού σας ζητήσει την άδεια κάθεται και λέει τη γνώμη του. Ωραίος μεν ο τύπος, αλλά και πάλι περίεργη η συμπεριφορά του για τα δεδομένα μιας καφετέριας. Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο συνεχίζοντας την αναλογία, στις περισσότερες περιπτώσεις το δεν κάθεσαι στο τραπέζι να τα πεις με τους κολητούς σου, αλλά ανεβαίνεις στο μπαρ και λες σε όλο τον κόσμο "Χτες έζησα την ομορφότερη ερωτική περιπέτεια της ζωής μου και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας". Αυτό κι αν είναι περίεργη συμπεριφορά. Κι όμως μόλις περιγράψαμε έναν τυπικό μπλόγκερ!
Το θέμα είναι ότι όταν μπαίνεις σε μια καφετέρια δεν το κάνεις όμως. Σκέφτεσαι -έστω και υποσυνείδητα- τι θα πει ο κόσμος και ότι αν δεν τους αρέσει αυτός που είσαι δεν μπορείς μετά να το αλλάξεις. Από την άλλη όταν είσαι σε άλλη πόλη ή διακοπές δε είσαι τόσο περιορισμένος γιατί σκέφτεσαι ότι αυτούς που θα έρθεις σε επαφή δε θα τους βλέπεις αργότερα συνέχεια. Αυτό που νομίζω τελικά είναι ότι ο κόσμος αντιμετωπίζει την "ηλεκτρονική κοινότητα" με μια ελαφρότητα. Ακόμη χειρότερα, κάποιοι την αντιμετωπίζουν με περισσότερη ελαφρότητα από τους άλλους. Έτσι είναι στο ίντερνετ, όταν έχεις να κάνεις με αγνώστους νιώθεις ελεύθερος να κάνεις ότι θέλεις. Όταν όμως αποτελείς μέρος μιας κοινότητας που θες να συμμετέχεις, όπως ένα φόρουμ ή καλή ώρα ένα μπλογκ που θες να σχολιάζεις, σιγά σιγά οι ηθικοί σου φραγμοί επανέρχονται. Οι κοινότητες του ίντερνετ είναι νεότερες από της υπόλοιπες της υλικής κοινωνίας και είναι λογικό να υπάρχουν μεγαλύτερες αποκλίσεις από την "καθώς πρέπει" συμπεριφορά. Το πλεονέκτημα είναι ότι έρχεσαι σε επαφή με πιο πολύ κόσμο πιο ελεύθερα, αλλά το μειονέκτημα είναι ότι οι σχέσεις σου με αυτούς είναι γενικότερα πιο επιφανειακές και λιγότερο ειλικρινείς από ότι με τους υλικούς σου φίλους, με τα υπέρ και τα κατά που κρύβει αυτό. Τελικά ίσως είναι οι σχέσεις που είχαμε με τους άλλους όταν είμασταν παιδιά. Πιο απλές, πιο αυθόρμητες, πιο εγωιστικές άλλα να μην ξεχνάμε ότι σχεδόν όλοι έχουμε φίλους από την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα. Καλώς ήρθατε στη νηπιακή ηλικία του διαδικτύου! Σκεφτείτε τι έχουμε να τραβήξουμε όταν θα περνάει την εφηβεία!
Και για να μην περάσω και το σχόλιο του βοσκού στο ντούκου, να θυμόμαστε ότι οι υπολογιστές και το διαδίκτυο είναι ένα μέσο όπως τόσα άλλα -σαφώς πιο πολύπλευρο βεβαίως. Αλλά αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι πίσω από την οθόνη μας βρίσκονται άνθρωποι με πραγματικά αισθήματα και πραγματικά προβλήματα. Μπορεί εμείς να τα παίρνουμε στην πλάκα, αλλά αυτοί μπορεί να είναι τόσο μόνοι ή ντροπαλοί ή προβληματισμένοι που η επικοινωνία τους μαζί μας να είναι μια διέξοδος καλώς ή κακώς. Δεν είναι άραγε μεγάλη ευθύνη αυτό;

Δώστε προσοχή στους στίχοι!