Μαύρα μάτια

Δυο βδομάδες έχω να γράψω κανένα άρθρο στο ρημαδοβlog μου! Μικρό το κακό βέβαια, αλλά δεν έχει να κάνει, είναι θέμα συνέπειας, αλλιώς του βάζω λουκέτο και το κλείνω όπως το παλιό που στο τέλος μόνο ανέκδοτα έγραφα (επιλεγμένα όμως!). Δε φταίω όμως, με αυτή τη ζέστη ή πιο σωστά ζέστα (λόγω γεωγραφικής τοποθέτησης) με τι κουράγιο να καθήσει κανείς μπροστά στον υπολογιστή περισσότερο απ' όσο χρειάζεται; Η τελευταία περίοδος είναι γενικά λίγο περίεργη. Έχει πέσει μια γενική ηρεμία σε όλες τις δραστηριότητες. Αν ήταν τοπικό μόνο το φαινόμενο θα το απέδιδα στη θερμοκρασία και ένα μέρος του εκεί οφείλεται. Αλλά ακόμη και στο internet όπου παρακολουθώ αρκετές ιστιοσκελίδες βλέπω ένα μουδιασμα και μια χαλάρωση. Τείνω να πιστέψω ότι οφείλεται στο μουντιάλ με την έναρξη του οποίου όλοι χαλαρώσανε. Ή απλώς πήγανε διακοπές, αλλά δε μου το βγάζεις από το μυαλό ότι το μουντιάλ κάτι έχει να κάνει...

<σε αυτό ακριβώς το σημείο υπάρχει μια παύση που δε φαίνεται, μια που έγειρα λίγο στο κρεβάτι, κοιμήθηκα και συνεχίζω την επόμενη μέρα μετά από 24 ώρες>

Πολύ ζέστη όπως έλεγα και χθές. Αύριο είναι μια ημέρα που την περίμενα για δύο λόγους (υλικά αγαθά και οι δύο, αλλά δεν μπορεί να μιλάμε συνέχεια για ιδέες). Ο ένας είναι ο καινούριος δικτυωμένος υπερσουπερντούπερ ανθυπολογιστής μου του οποίου τα εξαρτήματα τα παιδιά στο aktive συγκέντρωναν μέχρι σήμερα. Την οθόνη ακόμη τη συγκεντρώνουν αλλά που θα μας πάει θα έρθει και αυτή! Χαρά θα μου πεις, αλλά θα τον χαρώ περισσότερο όταν δροσίσει. Προς το παρόν αυτό που περιμένω περισσότερο είναι ο δεύτερος λόγος! Μάλλον αύριο θα φθάσει ο πιθανός αντικαταστάτης του (περιέργως) ανώνυμου αντικαταστάτη του θρυλικού (για μένα τουλάχιστον) Thunderjohn, ελληνιστί Astrapogiannos :-). Περισσότερα για τον Thunderjohn και τους λοιπούς δίτροχους αντικαταστάτες του μόλις ξέρω περισσότερα, γιατί αλλιώς θα ισχύει κυριολεκτικά το "ακόμη δεν το είδαμε Γιάννη το βαφτίσαμε".

Ελπίζω αύριο να έχω πιο πολλά νέα να σας πω αγαπητοί και εκλεκτοί (=λίγοι) αναγνώστες μου! Προς το παρόν έχω το εξής δίλημμα: Να κοιμηθώ ιδρωμένος ή να (ξανά-)κάνω μπάνιο νυσταγμένος; Θα το σκεφτώ στον ύπνο μου μάλλον...

Μπιλάκια!

Καλημέρα

Τα καλά του ελεύθερου επαγγέλματος: χθές χρειάστηκε να μην πάω ολόκληρη τη μέρα για δουλειά για προσωπικούς λόγους. Δεν πήγα. Γύρισα κουρασμένος, οπότε κοιμήθηκα και ξύπνησα πριν από λίγο. Αντί να φύγω με την ψυχή στο στόμα επειδή άργησα, κάθομαι και σας λέω και καλημέρα.

Τα κακά του ελεύθερου επαγγέλματος: τελικά ΘΑ ΠΑΩ για δουλειά και ΘΑ ΚΑΝΩ ότι ανέβαλα από προχθές... Τι να κάνεις, δεν μπορείς να τα έχεις όλα, ε;

Βενέδικτος, πως;

Αυτός είναι ο φίλος μου ο Βενέδικτος (πως;) σε μια φωτογραφία που τον τράβηξα στην Ορεστειάδα μέσα στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της γαμήλιας τελετής του φίλου μας Δημήτρη. Να σημειωθεί ότι η πόζα είναι τελείως αυτόρμητη και δεν έβλεπα τι τραβούσα γιατί ήταν πίσω μου... Σιγά τον πολυέλαιο θα μου πείτε, αλλά δεν του πάει όμως, ε, ε;

Ο Βένος που λέτε είχε με το όνομα του το ίδιο πρόβλημα που είχα κι εγώ με το επίθετο μου, κανένας δεν το έπιανε με την πρώτη, εξ ου και το "πως;" από δίπλα, έτσι συστηνόταν. Ακόμη θυμάμαι το σκηνικό όταν τον γνώρισα στον Mitsako και του λέω "από εδώ ο Βένος" και απαντάει ο αθεόφοβος "χαχα, από πού βγαίνει από το Βενέδικτος" και όταν του είπε ναι γελούσε ένα πεντάλεπτο! Τελικά δεν τις έφαγε διότι παρ'όλο που ο Βen είναι 2 μέτρα ακριβώς είναι και πολύ φιλόζωος... Το καλύτερο όμως έγινε σε ένα πάρτυ (ξέρετε, εκεί που συχνάζουν τα παρτάλια) όπου λέω σε μια κοπέλα "από εδώ ο φίλος μου ο Βενέδικτος" και με ρωτάει αυτή απόλυτα φυσικά "καλά και πως τον φωνάζετε;". Ε της λέω κι εγώ εξίσου φυσιολογικά με αρκετά db δυνατότερη όμως ένταση: "ΒΕΝΕΔΙΚΤΕΕΕΕΕΕΕ"

Goul and Ghosts

Αυτή η παλιά φωτογραφία που βρήκα σκαλίζοντας στο δίσκο μου είναι μια απόδειξη του τι τραβάει ένας τοπογράφος (στην προκειμένη δύο, ο άλλος τραβάει τη φωτογραφία) προκειμένου να βγάλει το ψωμάκι του. Κοιτάξτε σε τι συνθήκες δουλεύουμε... Ευτυχώς τουλάχιστον δεν είχε και ζέστη...

Μα πως ζώ ακόμη;

Μέσα στην ατελείωτη σαβούρα που γεμίζει το mailbox μου κάθε μέρα πήρα ένα πολύ βγαλμένο απ΄τη ζωή mail από το φίλο μου το Δήμο (Δε ξέρω αν είναι δικό του, θα μπορούσε). Είχα σκοπό να σχολιάσω το συγκεκριμένο θέμα κάποια στιγμή (σα γνωστός γκρινιάρης που είμαι) αλλά αυτό με καλύπτει πλήρως! Χωρίς άλλο σχόλιο το παραθέτω αυτούσιο...

"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε….

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.

Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε. Ξέρω πολλούς φίλους που τις Κυριακές έπρεπε να μείνουν νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουν. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε οτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε

ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδάρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet.

Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για

να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί

μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Δεν θα πρέπει να μας προβληματίσει τι ακριβώς συμβαίνει με τα σημερινά παιδιά; "

Εντάξει δεν άντεξα θα το σχολιάσω. Εγώ θα το τελείωνα αλλιώς: Δε θα πρέπει να μας προβληματίσει τι ακριβώς συμβαίνει με τους σημερινούς γονείς;

Rally Acropolis

Την Κυριακή πήγαμε στο Ολυμπιακό Στάδιο να δούμε τη 2η υπερειδική. Πολύ ωραίο πράγμα να είσαι μέσα σε ένα γήπεδο και να βλέπεις αυτοκίνητα να κάνουν κόντρες. Έχω και άλλες φωτογραφίες πιο εντυπωσιακές (με αυτοκίνητα) αλλά είναι τραβηγμένες με τη μηχανή του Γιάννη και δεν τις έχω ακόμη στα χέρια μου, οπότε αρκεστείτε σε αυτή με εμένα μπροστά από την πίστα. Κατά τ'άλλα ήταν πολύ καλή η διοργάνωση, αλλά ως συνήθως το εισπρακτικό μυαλό του Έλληνα(-ρα) έκανε το θαύμα του (2 υπερειδικές, αυξημένο εισητήριο) με αποτέλεσμα το γήπεδο στο μεγαλύτερο μέρος του να είναι άδειο. Εμάς δε μας πείραξε γιατί το θέαμα ήταν πολύ απολαυστικό τόσο από τους μεγάλους όδηγους, όσο και από τις μικρότερες συμμετοχές που έδειξαν να το φχαριστιούνται. Προσωπικά μου άρεσε ο Μοσχούτης που μπήκε -με την πρώτη και τη δεύτερη ταχύτητα να λείπουν από το κιβώτιο- για να τελειώσει το ράλλυ και τερμάτισε με το evo να βγάζει φλόγες! Επίσης πάρα πολύ ο Χαλκιάς που έβγαλε όλη τη διαδρομή με τις μπάντες και τερμάτισε και μισό αυτοκίνητο μπροστά από τον αντίπαλο του.

Στα χάιλάιτς της διοργάνωσης να σημειώσουμε τη υπέροχη (αν και άσχετη με το θέμα) εθνική μας Έλενα Παπαρίζου η οποία είμαι σίγουρος πλέον ότι ταυτίζεται σαν πρόσωπο με τον θρυλικό Ασπρομπουμπούλη, το γνωστό αρνάκι που εμφανίζεται σε άσχετα ανέκδοτα. Απορία: Οι φιλανδοί αναλογικά, για τα επομενα 2-3 χρόνια ότι εκδήλωση κάνουν δε θα πρέπει να καλούν και τους Lordi; Δεν τους χαλάει. Τώρα θα μου πεις μπορούσαμε να είμαστε και χειρότερα, να είχε κερδίσει η Βίσση! Να σημειωθεί επίσης ότι έγινε αισθητή η απουσία του Αρχιεπίσκοπου Χριστοδουλόπουλου, ο οποίος θα μπορούσε να κάνει πολλές διδακτικές δηλώσεις μπροστά σε τόοοοσο (λέμε τώρα) κόσμο που παρακολουθούσε το ιβέντ! Ή ακόμη θα μπορούσαμε να βγάλουμε και το Ντατσούν με τα καρπούζια από την τελετή λήξης των ολυμπιακών να κάνει μπαντιλίκια στην πίστα!

Πέρα από την γκρίνια μου πάντως, αλήθεια μου άρεσε. Ήταν σαφώς πιο ξεκούραστο και εντυπωσιακό σε σχέση με τις ειδικές διαδρομές που έχω πάει, αν και εκεί είναι τελείως άλλη φάση. Βέβαια εκεί που τις μαζέψανε όλες γύρω από την Αθήνα δεν είναι πλέον και τόσο εύκολο να τις φτάσω από τα Τρίκαλα, οπότε ήταν καλή εναλλακτική. Άντε και του χρόνου!