Με αφορμή τα όσα έγιναν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, ο Πρόεδρος της δημοκρατίας αποφάσισε να κάνει την υπέρβαση και να εκφράσει κατ'εξαίρεση άποψη για κάτι που γίνεται στη χώρα. Συγκεκριμένα δήλωσε τα κάτωθι:
«Όσα συνέβησαν σήμερα στη Θεσσαλονίκη αποτελούν ευκαιρία να σταθούμε λίγο και να συλλογιστούμε: Πατριώτες είναι εκείνοι που αμαυρώνουν μια εθνική επέτειο; Αγωνιστές είναι όσοι προσβάλλουν; Δίκιο έχει όποιος φωνάζει περισσότερο; Είναι δημοκράτες όσοι αντιμετωπίζουν το δημόσιο χώρο ως ιδιοκτησία τους; Και πώς μετριέται η πλειοψηφία; Με τη συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ή με τις εκλογές που, με βάση το Σύνταγμα, γίνονται κάθε τέσσερα χρόνια;
» Υπάρχει το δικαίωμα και η κατάχρησή του, υπάρχει η δίκαιη οργή και ο εκφυλισμός της, υπάρχει καθαρό όριο ανάμεσα σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε μια κοινωνική οργάνωση χωρίς κανόνες, χωρίς δημοκρατικό υπόβαθρο.
» Κάνω τις επισημάνσεις αυτές πιστεύοντας ότι η έξοδος της πατρίδας μας από την κρίση δεν είναι μόνο ζήτημα αριθμών, αλλά υπόθεση βαθιά πολιτική, βαθύτερα πολιτισμική»
Ας κάνουμε λοιπόν αυτό που είπε ο πρόεδρος και ας συλλογιστούμε. Για αρχή η επέτειος (που θα μπορούσε να ονομαστεί και επαίτειος πλέον με βάση τα οικονομικά της χώρας) είναι για να τιμήσουν αυτούς που αγωνίστηκαν ενάντια στον εισβολέα που ζητούσε ελεύθερη διέλευση στη χώρα. Το λαό που είπε το ΟΧΙ και όχι τον τότε δικτάτορα ο οποίος το εκστόμισε απρόθυμα όταν βρέθηκε προ τετελεσμένου. Πολλώ δε μάλλον όχι για να τιμήσουν ανθρώπους γαντζωμένους στην εξουσία σε πολλές περιπτώσεις με απάτες και τεχνάσματα και υπεύθυνους κατά το μεγαλύτερο ποσοστό για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Και να μην είναι τέτοιος ο ίδιος ο πρόεδρος, αν διαφωνούσε είχε τη δύναμη να δρομολογήσει εξελίξεις. Με το να υποστηρίζει την βουλή των Ντάλτον και με το να υπογράφει ελαφρά την καρδία ότι έμπνευση έρθει στην κυβέρνηση με μόνο στόχο να μαζέψει λεφτά από όπου τολμάει, δεν είναι άδικο να πούμε ότι είναι συνυπεύθυνος. Τι σημασία έχει αν πολέμησε όπως λέει στο παρελθόν, αν τώρα έχει καταθέσει τα όπλα;
Φυσικά είναι απόλυτα σωστό ότι το δίκιο δεν έχει όποιος φωνάζει περισσότερο. Αλλά όταν μαζεύονται άνθρωποι που δεν έχουν κανένα κοινό, τόσο ιδεολογικά, πολιτικά, αθλητικά, οικονομικά, που δεν χωνεύουν απαραίτητα ο ένας τον άλλο, φωνάζουν ο καθένας το δικό του και παρ'όλα αυτά η συνισταμένη που ακούγεται είναι "φύγετε κλέφτες", ε κάπου πρέπει να τους ακούσουμε. Και να με συμπαθάτε, όταν βλέπεις κόσμο από την Καλλιδοπούλου μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι να φωνάζει, δεν είναι "μια μικρή μειοψηφία". Είναι η μισή Θεσσαλονίκη. Και τα ίδια στις περισσότερες από τις πόλεις της χώρας. Και φυσικά δεν πρέπει να καταλύσουμε το πολίτευμα. Και φυσικά δεν πρέπει να καταλύσουμε τους θεσμούς. Και φυσικά δεν πρέπει να ακυρώσουμε τη δικαιοσύνη. Και φυσικά δεν πρέπει να αγνοήσουμε την λαϊκή εντολή. Αλλά έπρεπε να τα σκεφτείτε πριν τα κάνετε όλα αυτά οι ίδιοι. Όταν αυτοί που κλέψανε γυρνάνε ελεύθεροι, ανεβαίνουν σε πλατφόρμες ανά την επικράτεια και απαιτούν και τιμές από πάνω. Οι εκλογές μπορεί να γίνονται ανά τέσσερα χρόνια, αλλά τέσσερα χρόνια είναι πολύς καιρός. Ειδικά όταν η κυβέρνηση που εκλέχτηκε για να υπηρετήσει τον λαό κάνει του κεφαλιού της. Όταν το αφεντικό σου φωνάζει, το ακούς. Το ίδιο σύνταγμα που προβλέπει εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια αφήνει επίσης την τελική ευθύνη για την τήρηση του στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Αν οι Έλληνες βλέπουν να καταπατείται με τεχνάσματα απειλές και απάτες, τι πρέπει να κάνουν; Υπομονή; Τι άλλο μέσο μένει εκτός από τη διαμαρτυρία όταν βλέπει ότι οι νόμιμοι εκπρόσωποι του οδηγούνται με τη βουκέντρα να ψηφίσουν χωρίς καμία κρίση και χωρίς καμία επίγνωση για τις συνέπειες ότι τους βάλει μπροστά ο αρχηγός; Και μια που μιλάμε για πλειοψηφία: 43.92% πήρε το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές. Αν υπολογίσουμε τα άκυρα και τα λευκά, γίνεται 42.76%. Αν το ανάγουμε στο σύνολο των ψηφοφόρων και όχι το στο 70.92% που έκανε τον κόπο να ψηφίσει, βγαίνει 33.86%. Do the math. Αυτή είναι η πλειοψηφία. Αυτή που με διάφορα τεχνάσματα των εκλογικών νόμων, μας έχει κάτσει στο σβέρκο με εντολή του ενός τρίτου των ψηφοφόρων, μια κυβέρνηση που ψηφίζει ελαφρά τη καρδία με απλή πλειοψηφία θέματα τεράστιας εθνικής σημασίας σε αντίθεση με κάθε λογική και νομιμότητα. Και κάνει και το θύμα κι από πάνω. Και ας μην πω τίποτα για το ποιος βλέπει σαν ιδιοκτησία του το δημόσιο χώρο και τη δημόσια περιουσία.
Με τη δεύτερη και την τρίτη παράγραφο συμφωνώ απόλυτα. Όμως έχει κι άλλους αποδέκτες. Ποιος κατάργησε τους νόμους; Ποιος κατέλυσε την κοινωνική οργάνωση; Ποιος καταστρέφει τη δημοκρατία από τα θεμέλια της; Ποιος έχει κακομάθει στην τελική το λαό; Τον ίδιο λαό που οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι του δε χάνουν ευκαιρία από κάθε διαπλεκόμενο μέσο να τον κατηγορήσουν ως αποκλειστικά υπεύθυνο για το ναυάγιο; Όχι βέβαια ότι ο λαός είναι άμοιρος ευθυνών, αλλά δεν είναι το θέμα μου αυτή τη στιγμή. Δεν είναι όλοι το ίδιο υπεύθυνοι. Και τα κακά παραδείγματα δε βοηθάνε κανέναν, όσο καλή διάθεση και να έχει. Αν ζεις σε μπουρδέλο, ε, δε μπορεί, θα σου σηκωθεί (τυχαία παρομοίωση)!
Πολιτική και πολιτισμική λύση λοιπόν. Πως; Αν δεν αλλάξει μυαλά η χώρα, δε γίνεται κάτι. Όχι κυβέρνηση. Μυαλά. Γιατί δε φτάνει που δεν έχουμε κυβέρνηση, δεν έχουμε και πάγκο. Πες ότι γίνονται αύριο εκλογές και πέφτει το ΠΑΣΟΚ. Ποιος σκατά είναι ικανός να μας κυβερνήσει από αυτούς που περιμένουν από κάτω; Τόσο καιρό ακούω αγανακτισμένους, ελικόπτερα, χρεοκρατίες, παμε, έλα, ΜΑΤ, χούντες, φασίστες, μετανάστες, κρεμάλες, να καεί του μπουρδέλο η βουλή. Και; Ότι να'ναι... Έναν ηγέτη να βγει από το "κίνημα" των "αγανακτισμένων". Αυτό περίμενα. Αυτό ήθελα. Αυτό θα ήταν το μόνο αναμενόμενο, λογικό και θετικό αποτέλεσμα. Αλλά που... Δε μπορείς να λύσεις το πρόβλημα αν δεν το αποδεχτείς πρώτα και εμείς αρνούμαστε πεισματικά. Καθόμαστε και συζητάμε μαλακίες -με το μπαρδόν- στα πρότυπα του Λαϊκού μετώπου της Ιουδαίας, ενώ η λύση είναι μια και απλή. Ένας νέος ηγέτης. Ένα νέο κόμμα. Απλά. Θεσμικά. Ούτε κρεμάλες, ούτε χούντες, ούτε πραξικοπήματα ούτε τίποτα. Να μπεις στη βουλή, ναι, αλλά όχι με εμφύλιο. Σαν κύριος. Με στελέχη τεχνοκράτες, με σκοπό να διαπραγματευτεί σωστά το χρέος (όχι κανόνι) και να κλείσει όσους πρέπει (και μπορεί ακόμη) φυλακή. Θα μου πεις που να βρεθούν. Είπα είναι απλό, δεν είπα είναι εύκολο. Το πολίτευμα καλό είναι, το πρόβλημα είναι ότι οι τρεις εξουσίες που θα έπρεπε να είναι διαχωρισμένες κάνουν παρτούζες με νταβατζή την τέταρτη. Και οι εταίροι μας δε μας βοηθάνε. Τον κώλο τους κοιτάνε. Αν θέλανε να βοηθήσουν θα στέλνανε την Ιντερπόλ κι ένα λόχο εισαγγελείς να καθαρίσουν τον τόπο. Αλλά τι τους πειράζει; Εδώ σου λέει αυτά χαζά είναι, πληρώνουνε, να τους κλείσουμε μέσα να βγει κανένας άλλος να βαρέσει κανόνι; Θα μου πεις και τι προτείνεις; Δεν ξέρω. Σε αντίθεση με τους περισσότερους Έλληνες που είναι σίγουροι τι πρέπει να κάνουμε, εγώ δεν έχω ιδέα. Προσπαθώ να κάνω αυτό που εγώ θεωρώ σωστό και αν τύχει και με ρωτήσουν ποιο είναι αυτό λέω τη γνώμη μου και στους άλλους. Μήπως αν προσπαθήσουμε όλοι να κάνουμε το ίδιο, είναι μια λύση; Λέω εγώ τώρα...
Υ.Γ. Στη φωτογραφία, μια μικρή μειοψηφία Τρικαλινών έχει ακινητοποιήσει με σκοπό να αφεθεί ελεύθερος την κλούβα που μεταφέρει τον συμπολίτη που έριξε μια σφαλιάρα (αεροπλανική είναι η αλήθεια) στο βουλευτικό σβέρκο του κ. Μαγκούφη. Μάλλον για να του ευχηθεί με γεια για το κούρεμα, όπως είναι η συνήθεια...
