Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα είδανε το χθεσινό αγώνα της Ελλάδας με τη Νιγηρία. Επιτέλους, για πρώτη φορά η ομάδα μας κατάφερε να σκοράρει σε τελική φάση παγκοσμίου κυπέλου. Και μάλιστα δις. Και πήρε και την πρώτη της νίκη. Πράγμα σημαντικό, γιατί με αυτό τον τρόπο, επιστρέφει και πάλι στο παιχνίδι της πρόκρισης με όσες ελπίδες έχει ακόμη. Και φυσικά δε θα είναι και περίεργο κάτι τέτοιο, αν δει κανείς κάποια από τα υπόλοιπα αποτελέσματα. Η Γαλλία έχασε από το Μεξικό, η Ισπανία από την Ελβετία, αυτή την ώρα η Γερμανία χάνει προς το παρόν από τη Σερβία, Ιταλία, Αγγλία, Πορτογαλία έχουν πετάξει βαθμούς με ισοπαλίες. Πολλοί θα μπορούσαν να πουν ότι όταν κάποιες από τις παραδοσικά δυνατές ομάδες δυσκολεύονται τόσο, είναι άδικο να δέχεται κριτική η εθνική μας για ένα άσχημο αποτέλεσμα. Μεταξύ αυτών που το υποστηρίζουν είναι και οι παίκτες της εθνικής μας. Αυτή βέβαια είναι η μία άποψη και φυσικά δε μπορείς τη μία να μπινελικώνεις τους παίκτες και τον προπονητή και την άλλη να βγαίνεις και να πανυγηρίζεις το μεγαλείο της ελληνικής ψυχής! Το πρόβλημα -ως συνήθως- είναι ότι δεν έχουμε μέτρο σε τίποτα. Φυσικά και όταν βλέπεις σε διάστημα μιας βδομάδας δύο εντελώς διαφορετικές ομάδες δε μπορείς να μη σχολιάσεις. Από τη μία η ομάδα του παιχνιδιού με την Κορέα, χωρίς ισοροπία, ασύνδετη, αψυχολόγητη, υπεροπτική και ηττοπαθή και από την άλλη τη χθεσινή, πιο ορθολογικά στημένη και τουλάχιστον με ψυχολογία να το παλέψει. Όταν παίζεις έτσι, η τύχη είναι μαζί σου. Όχι σε μεταφυσικό επίπεδο, αλλά από την άποψη ότι όσο επιμένεις οι αστάθμητοι παράγοντες τείνουν να σε βοηθήσουν. Αν δε νιώθαν πίεση οι νιγηριανοί, μπορεί να μην έκανε αυτή την αψυχολόγητη ενέργεια ο Καϊτά που καταδίκασε την ομάδα του να παίζει με 10 παίκτες όλο τον αγώνα. Αν παρατούσαν εύκολα τις προσπάθειες ο Σαλπιγγίδης και ο Τοροσίδης δε θα είχαμε κερδίσει. Τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει να πανυγηρίζουμε; Φυσικά, αλλά όχι για τη νίκη. Γιατί επιτέλους μετά από τόσο καιρό η ομάδα άρχισε να δείχνει στοιχεία φυσιολογικής ομάδας. Για το ότι επιτέλους άρχισε να κάνει τα αυτονόητα και όχι να είναι ή του θριάμβου ή της καταστροφής. Αυτό που πρέπει να κάνει δηλαδή. Ας το κάνει και όλοι θα είναι μαζί τους, ανεξάρτητα αποτελέσματος. Αλλιώς η κριτική είναι αναπόφευκτη. Και αν τους φαίνεται σκληρή και άδικη, ας δούνε τι ακούνε ομάδες που έχουν λιγότερα πράγματα από τη δική μας να αποδείξουν. Οπότε; Οπότε δυνατά και απέναντι στην Αργεντινή και έχει ο Θεός που λέει και ο Πουρουπουπουζέλας!
1 σχόλιο:
Νομίζω ότι η σκληρή κριτικη για το πρώτο ματς ήταν απόρροια μιας σειράς αποτυχιών της Εθνικής. Από τον αποκλεισμό μας από το προηγούμενο μουντιάλ, την απογοητευτική εμφάνιση στο προηγούμενο Euro, την απογοητευτική πορεία στα προκριματικά αυτού του Μουντιάλ (άσχετα αν προκριθήκαμε τελικά από την πίσω πόρτα). Όλα αυτά σε συνδυασμό με την απαράδεκτη 11άδα που κατέβασε ο Όττο, δεν θεωρώ ότι ήταν υπερβολικές οι διαμαρτυρίες. Χώρια που αν το καλοσκεφτείς, ένα γκολ λιγότερο αν τρώγαμε, τώρα θα ήμασταν δεύτεροι στον όμιλο.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο ψυχισμός του Έλληνα δεν είναι αυτός ακριβώς που περιγράφεις. Υπερβολικός στις απογοητεύσεις αλλά και στις χαρές.
Δημοσίευση σχολίου