26 Ιαν 2010

Αμερική, Αμερική, καλά μου λέγαν μερικοί...

...ότι θα έμενα εκεί. Εντάξει, μπορεί όχι το κορμί μου, το μυαλό μου όμως έμεινε. Για να ξεκαθαρίζουμε, όταν λέω Αμερική, εννοώ συγκεκριμένα τη Νέα Υόρκη και πιο συγκεκριμένα ακόμη το Μανχάταν. Η πόλη θεωρείται από πολλούς η πρωτεύουσα του πλανήτη και όχι άδικα. Γι' αυτό και είναι η πρώτη πόλη που καταστρέφουν οι εξωγήινοι όταν έρχονται να μας επισκεφτούν. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Στην αρχή ήταν το χάος. Στην πρωτεύουσα του χάους βρίσκεται το αεροδρόμιο Ελ Βενιζέλος. Το οποίο όπως πολύ σωστά έθεσε ένας ισπανόφωνος blogger, πρέπει να πάρουμε μια απόφαση, διότι έτσι όπως το λέμε είναι λάθος. Η είναι ενικός και θα το λέμε El Venizelo ή είναι πληθυντικός και θα το λέμε Los Venizelos! Ανεβαίνεις στο αεροπλανάκι σου και δέκα ώρες μετά και επτά ώρες πριν, βρίσκεται στα μπουντρούμια του JFK για τελωνειακό έλεγχο. Εκεί αρχίζει ουσιαστικά το ταξίδι, αν και το πιασμένο από την καρέκλα κωλαράκι σου έχει άλλη γνώμη! Αφού βρήκαμε όλες τις αποσκευές μας, το οποίο όσο πιο πολύ ταξιδεύεις τόσο πιο περίεργο σου φαίνεται κάθε φορά, μπαστακωθήκαμε στην ουρά για να μας ρωτήσουν (πάλι) τι πήγαμε να κάνουμε στη χώρα τους, αν είμαστε τρομοκράτες και να μας βιομετρήσουνε (πάλι). Αυτοι οι έλεγχοι που μας έγιναν τρεις τέσσερις φορές σε διάφορα μέρη, μου έκαναν εντύπωση από την άποψη ότι οι υπάλληλοι που τους έκαναν, ήταν ευγενικοί, ψαρωτικοί και τυπικοί ταυτόχρονα. Ούτε φιλαράκια, ούτε να σε προσβάλουν. Τυπικότατοι. Κατόπιν αφού κατάφεραν και μάζεψαν οι οδηγοί τρία κοπάδια έλληνες ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο. Εδώ να διευκρινίσω ότι το ταξίδι το κανονίσαμε με γκρουπ. Γενικά δε μου αρέσει η γκρουπάτη ταξιδιωτική εμπειρία, ειδικά μια που το γκρουπ αναπόφευκτα απαρτίζεται από τους ευγενικότατους συμπατριώτες μας. Αλλά και μόνο για τις τιμές που βρίσκεις με αυτό τον τρόπο σε αεροπορικά, ξενοδοχεία και μεταφορές, αξίζει. Μετά είσαι ελεύθερος να τους παρατήσεις και να κάνεις το δικό σου πρόγραμμα, ειδικά σε μια χώρα όπως είναι οι ΗΠΑ, όπου βρίσκεσαι μέσα στον πολιτισμό, γνωρίζεις τη γλώσσσα και έχεις άποψη για το τι θέλεις να δεις. Όπως και κάναμε άλλωστε. Σε αντίθεση με το τι αφήνουν να εννοηθεί διάφορες ταινίες, το Μανχάταν είναι μακρυά από το αεροδρόμιο. Στο δρόμο και ενώ έχει πάρει να σουρουπώνει, λίγο νωρίτερα από ότι στην Ελλάδα, σε κάποιο σημείο του δρόμου διακρίνεις στο βάθος ζωντανούς και φωτισμένους τους ουρανοξύστες! Εκεί είναι το σημείο που καταλαβαίνεις για πρώτη φορά που βρίσκεσαι. Φτάνουμε στο ξενοδοχείο κανονίζουμε τα τυπικα, κάνουμε ένα μπανάκι και στην πατρίδα πλησιάζει επικίνδυνα η ώρα του ύπνου (για κάποιους μη σου πω έχει περάσει). Τι κάνεις λοιπόν για να αντιμετωπίσεις το jet lag; Φυσικά, δεν κοιμάσαι, αλλά πας την πρώτη σου βόλτα! Το γκρουπ έχει κανονίσει έναν περίπατο μέχρι το Ροκφέλερ σέντερ και την Τάιμς σκουέαρ, αλλά εμείς τους κλάσαμε και πήγαμε μια βόλτα μέχρι το Ροκφέλερ σέντερ και την Τάιμς σκουέαρ! Κάπου εδώ είναι που θα άρχιζα να βάζω τις φωτογραφίες, αλλά επειδή με κόπο μπόρεσα να διαλέξω μόλις 70 που θέλω να ανεβάσω, μέχρι να τις κατεβάσω από τα 12 megapixel σε κάτι πιο κατάλληλο για το web, θα αρχίσω από αύριο ή θα τις κάνω ένα άλμπουμ (ελπίζω, :-P). Και οι φωτό και οι πρώτες εντυπώσεις λοιπόν, θα περιμένουν. Για την ώρα, αφού καταφέραμε να μείνουμε ξυπνητοί μέχρι σχεδόν τα μεσάνυχτα, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο όπου ξεραθήκαμε στον ύπνο. Κι έγινε βράδυ, κι έγινε πρωί, ημέρα δεύτερη...

2 σχόλια:

Dokimos είπε...

xexe, grafoume to neo biblio ths Genesews??! Ante, theloume na doume k kamia photo omws!
k an hpies kamia periergh mpyra epishs!

she smiles είπε...

tha meinw ksypnia apo thn agwnia....
kai meta, kai meta?